Δεν είναι μπρα ντε φερ η σχέση μωρό μου. Δεν είναι αγώνας με τους δυο μας αντιπάλους. Δεν είναι η ουσία το ποιος θα επικρατήσει. Δεν έχει νόημα να βρεθεί ο πιο “δυνατός”.
Αν θέλουμε να είμαστε μαζί, γι’ αυτό το “μαζί” θα πρέπει να παλεύουμε από κοινού κι όχι ο ένας απέναντι στον άλλον. Το “μαζί” πρέπει να επικρατήσει, αυτό πρέπει να κάνουμε πιο δυνατό. Και πρέπει κι οι δυο να κάνουμε ένα βήμα πίσω, μια υποχώρηση όταν χρειαστεί. Πρέπει. Για μας. Γιατί μόνο έτσι βγαίνει μάτια μου, αν τραβάμε κι οι δυο το σκοινί ο καθένας προς την πλευρά του, στο τέλος κάποιος θα πέσει.
Δεν είναι μπρα ντε φερ η σχέση μωρό μου. Δεν πρέπει ο ένας να θέλει να νικήσει τον άλλο, να τον υποτάξει. Δεν πρέπει να θέλει να βάλει ο ένας τον άλλο σε καλούπια, να τον εξουσιάσει. Αν κάποιος απ’ τους δυο μας τα θέλει αυτά, το “μαζί” μας είναι λάθος. Κι εγώ δεν θέλω να ‘ναι λάθος αυτό μας το “μαζί”.
Χρώματα και γέλια και έρωτα κι αγάπη θέλω να έχει κι όχι νικητή. Να έχω τα κότσια ν’ αγκαλιάζω τα λάθη και τα πείσματά σου. Να έχεις το θάρρος ν’ αγκαλιάζεις τους εγωισμούς και τα κολλήματά μου. Γιατί αν στέκεσαι εκεί, ακλόνητος στις θέσεις σου κι αν μένω ακίνητη κι εγώ στις δικές μου, πες μου πώς θα γίνει να πλησιάσουμε; Πώς θα γίνει να γίνουμε ένα;
Δεν είναι μπρα ντε φερ η σχέση μωρό μου…
Κική Γιοβανοπούλου