Ήταν εκείνη η μέρα που τα χείλη μας παίζανε αντικριστά με λέξεις παθιασμένες κι ήθελες τόσο πολύ ένα φιλί να μου χαρίσεις. Πού να το ‘ξερα πως τα χεριά ενός Θεού, θα σε ‘παιρναν μακριά μου; Άξαφνα όλα τριγύρω χάθηκαν και μείναμε μόνοι μας να τραγουδάμε, δίχως να μπορούμε να φωνάξουμε δυνατά τη λέξη «αγάπη». Έμεινα με την αίσθηση εκείνου του παράφορου φιλιού που ποτέ δεν δόθηκε, που θα ‘κανε τον ήλιο να χορεύει κάτω απ’ το φόρεμά μου. Που θα φυσούσε έρωτα και τους μηρούς μου θα χάιδευε με ένα ερωτικό νανούρισμα. Θα ‘ταν ένα φιλί που όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού θα λαχταρούσαν, θα ‘ταν μια αισθησιακή παρόρμηση και που σταματημό δεν θα ΄χε.
Λείπεις και πόσο θα ‘θελα τα δάχτυλά μου το στήθος σου ν’ αγγίξουν κι οι πόροι απ’ το κορμί μου στα χέρια τα δικά σου να παραδοθούν. Τα χείλη παθιασμένα, φορώντας διάφανα φουστάνια το στόμα σου εκλιπαρούν. Μου λείπεις μέσα στη βαβούρα της ζωής, μου λείπεις στα σκοτάδια, μου λείπεις όταν ο ουρανός πετάει φως παντού, μου λείπεις στη σιωπή, μου λείπεις όλα τα βράδια…
Περπατώ ξανά σ’ αυτόν τον τόπο που άκουγα τη φωνή σου. Κανένα συναίσθημα ξεχασμένο. Ακόμη όλα αντανακλούν γαλήνη κι αγάπη ροδαλή. Στέκομαι κάτω απ’ το δεντράκι που σ’ αγάπησα και σαν ξεμυαλισμένο κοριτσόπουλο ουρλιάζω το όνομά σου να φτάσει ο έρωτας στην ψυχή σου. «Μου λείπεις!» σου φωνάζω. «Μ’ ακούς; Σ’ αγαπώ!». Σου απλώνω το χέρι για να μας φέρει η ζωή ξανά κοντά, να αγγίξουμε τη θάλασσα μαζί, το χώμα, το φεγγάρι. Θα περιμένω. Όσο χρειάζεται, θα περιμένω…
Ελένη Ισπόγλου