Ξαπλωμένη στον καναπέ μου, οι σκέψεις σκόρπιες, η καρδιά κομμάτια και η ψυχή μου σε ταραχή. Το μόνο που θέλω είναι να σβήσω τον τελευταίο χρόνο. Η μόνη σκέψη μου, είναι να μπορέσω να δω την φίλη μου. Μόνο σε εκείνη μπορώ να νιώσω ότι για κάποιο λόγο έμεινα να υπομένω τον πόνο της ασθενείας…
Η απόσταση μας χωρίζει, η πανδημία για άλλη μια φορά μας κρατάει μακριά. Η μόνη σκέψη μου είναι να έρθω να σε βρω, ένα τελευταίο τσιγάρο μαζί σου, να νιώσω ότι ο καπνός της ψυχής μου θα σε τυλίξει. Ένα τελευταίο τσιγάρο για να ενώσουμε τις ψυχές μας.
Τα δεσμά της απαγόρευσης με κρατάνε μακριά. Νιώθω το βάρος του πόνου σου, θέλω να είμαι δίπλα σου, να σου κρατάω το χέρι και να κοιμάσαι στην αγκαλιά μου, έστω για λίγο να ξεχάσεις ότι το τέλος είναι κοντά.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτάζω τον ουρανό, ανάβω ένα τσιγάρο, δεν είναι όμως το ίδιο. Θέλω αυτό το τσιγάρο να το κάνω μαζί σου. Να μου χαμογελάς και να μου λες, μην καπνίζεις θα σε πειράξει…
Το μόνο που με πειράζει είναι που είμαι μακριά σου. Το παίρνω απόφαση, θα έρθω να σε βρω. Έστω και για λίγα λεπτά να δω το πρόσωπο σου. Ραντεβού έξω από το νοσοκομείο. Κρατάω αυτό το τελευταίο τσιγάρο να το κάνω παρέα μαζί σου. Μέσα μου ξέρω ότι θα σε δω για τελευταία φορά. Έρχεσαι, ακόμα και μέσα από τον πόνο είσαι όμορφη. Με την περούκα σου, μαύρα μαλλιά, όπως την ήθελες, με το εκρού παλτό σου.
Σε αγκαλιάζω και θέλω να χαθώ εκεί μέσα. Σήμερα μια φιλία λέει το αντίο χωρίς επιστροφή. Καθόμαστε στο πεζούλι. Το χαμόγελό σου που με είδες, είναι το τελευταίο που θα κρατήσω φυλαχτό. Θα με συνοδεύει μέχρι να έρθω να σε βρω… Ανάβω το τσιγάρο, μου χαμογελάς και λέμε τα νέα μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Σαν ο χρόνος να σταμάτησε.
Τραβάω μια τζούρα, μαζί με τον χαμό σου, τελειώνει και το τσιγάρο από την ζωή μου…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/