Ενήλικη πια, είμαι υπεύθυνη για τις επιλογές μου. Σου επέτρεψα λοιπόν να μπεις στον κόσμο μου και να τον κυριεύσεις. Στην αρχή ήταν μεθυστικά. Μα όσο περνούσε ο καιρός, οι πράξεις οδηγούσαν μία προς μία στο αναπόφευκτο τέλος. Ο έρωτας με τύφλωνε και χόρευα εκστασιασμένη, αλλά μόνη. Εσύ προτιμούσες να κρύβεσαι πίσω από μυστικά μονοπάτια, γεμάτα ψεύτικες υποσχέσεις. Νυχτώσαμε όμως. Το σκοτάδι δεν βοηθά τέτοιες εύθραυστες καταστάσεις.
Ξύπνησα ένα πρωινό μ’ όλες τις αλήθειες στα χέρια μου, κλείδωσα την πόρτα και σ’ άφησα απ’ έξω. Ρημάχτηκα, γονάτισα, σπάραξα στο κλάμα. Εσύ να χτυπάς την πόρτα για μια απάντηση. Ήταν ήδη αργά… Όταν άκουσα τα βήματά σου να ξεμακραίνουν, σηκώθηκα. Κοίταξα στον καθρέφτη που μου μιλούσε “Μ’ έσπασες σε χίλια κομμάτια, αλλά δες… τα κατάφερα!”. Το είδωλό μου ραγισμένο, παραμορφωμένο, αλλά ήταν εκεί. Ακόμη μαζεύω τα θραύσματα, αλλά χαμογελάω στο μέλλον…
Στέλλα Σωτήρκου