“Όνειρο θερινής νυκτός”, που έλεγε και η γιαγιά μου, “όσα όνειρα και να κάνεις παιδί μου, είναι σαν τα σύννεφα που χάνονται. Θα πατάς το πόδι κάτω και θα λες ότι αυτό θέλω και θα το πετύχω!” και μ’ έκλεινε στην αγκαλιά της και γελάγαμε κι οι δυο. Άργησα να τα θυμηθώ τα λόγια σου καλή μου. Χτυπήθηκα απ’ όλες τις μεριές για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Τα κλείνω, δες, στις χούφτες μου και τα φυσάω μακριά. Αλλά δεν βλαστάνουν!
Όμως καλέ μου εαυτέ, η ζωή είναι όπως είναι. Δεν θα σου χαρίσει τίποτε, σαν την τράπεζα ένα πράγμα! Γι’ αυτό πια βάζω στόχους. Μικρούς, βατούς, καθημερινούς, για να φτάσω στον μεγάλο. Κάθε πρωί ξυπνάω τον εαυτό μου με τον ίδιο διάλογο, “Θέλω να φτάσω εκεί. Πώς; Με μικρά βήματα!”. Βάζω στη ζωή μου την αφθονία λίγο – λίγο και πού θα πάει, θα καρποφορήσει!
Στέλλα Σωτήρκου