Τι έγινε; Γιατί τέτοια μούτρα αυγουστιάτικα; Αδειούλες έρχονται, διακοπούλες έρχονται, φεγγαράδα πλησιάζει με μια πανσεληνάρα ναααα με το συμπάθιο. Δεν σε καταλαβαίνω. Γιατί είσαι έτσι; Τι; Πού θα πας μόνος σου; Παντού μπορείς να πας! Παντού και να μη δίνεις και λογαριασμό σε κανένα. Τι; Αυτά είναι για τα ζευγάρια; Σοβαρά τώρα; Θα με τρελάνεις, ναι; Δεν μας έφτανε η θλίψη των Χριστουγέννων, τώρα έχουμε και τη μαυρίλα του Αυγούστου; Ρε αγάπες, πάτε καλά;
Ακούστε να δείτε, αγάπες μου μοναχικές ή μοναχές. Εντάξει καταλαβαίνω, θέλετε τον Αύγουστο όπως τον διάβαζε πριν πολλάαααα πολλά χρόνια στα Άρλεκιν η μαμά σας. Εξωτικό, με τον απόλυτο έρωτα αλά μπρατσέτα να περιδιαβαίνετε τις αμμουδιές του κόσμου. Ναι μωρέ ξέρω σας λέω. Όλοι είδαμε το Coctail και τη Γαλάζια Λίμνη, όλοι τρώγαμε μεσημεριανό μετά το σχολείο με τον Ριτζ Φόρεστερ αγκαλιά με την Μπρουκ, την Καρολάιν, την ψυχολόγο που δεν θυμάμαι πως τη λέγανε… Ναι, εντάξει. Ωραία και ρομαντικά όλα αυτά. Αλλά στην τιβι! Στα Άρλεκιν! Στο σινεμά! Και τώρα εδώ που καθόμαστε και τα λέμε είναι real life!
Μην εικάζετε ότι εγώ που τα λέω τώρα τα έχω λυμένα αυτά. Μπα! Ούτε καν! Αλλά ρε μωρά μου, είναι δυνατόν να αφήνετε τα παραμύθια να σας ρίχνουν και να στενοχωριέστε; Δηλαδή τι; Η πανσέληνος του Αυγούστου θα ανέβει στον ουρανό μόνο για τα ζευγαράκια; Την ομορφιά εσείς γιατί να μην την δείτε; Και μια ανατολή στη θάλασσα με τα χρώματα της ίριδας να κάνουν παιχνίδι, ούτε αυτή θα την δείτε; Γιατί; Γιατί; (Όποιος πει “γιατί δεν ξυπνάω χαράματα στην άδειά μου” είναι άξιος της μοίρας του. Δες μια δύση, ρε άνθρωπε!). Κι εμένα που τα λέω, μου πήρε χρόνο και βάλε για να καταλάβω ότι όταν ο ήλιος ανατέλλει στο Αιγαίο, εκεί ανάμεσα σε Χίο και Τουρκία, δεν λέει “οι ζευγαρωμένοι μόνο τώρα, οι υπόλοιποι συνεχίστε τον ύπνο σας”. Ο κόσμος είναι πανέμορφος, αγάπες. Και είναι πανέμορφος για όλους. Την ίδια εικόνα σε φωνάζει να δεις και να ανοίξει η ψυχή σου με αυτή που βλέπει το ζευγαράκι παραδίπλα.
Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και μην τσιμπάτε. Κλείστε τα όλα και ευχαριστηθείτε την ομορφιά του κόσμου όσο ακόμα μπορείτε να τη φτάσετε! Γιατί μπορείτε! Ναι, εσύ που κουνάς με ύφος το κεφάλι σου, πάρε ένα καφεδάκι κι άντε στην παραλία το ξημέρωμα (ναι, λύσσαξα με το ξημέρωμα γιατί εμένα μου αρέσουν οι ανατολές). Να δεις ομορφιά, να απολαύσεις την ησυχία, να χαμογελάσεις στη μέρα που ξεκινάει, γιατί είσαι από τους τυχερούς που ξύπνησαν κι αυτό το πρωινό και μπορείς να πας ως εκεί που σκάει το κυματάκι. Ναι, ξέρω, αν ήταν όμως αλλιώς, αν δίπλα σου ήταν ο Ριτζ (τα χάλια του έχει πια παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω αν σε βοηθάει αυτό)… Εντάξει, δεν είναι. Αλλά η ομορφιά είναι εκεί.
Και μη ζηλεύεις τα ζευγαράκια. Τυχερά θα μου πεις, ναι είναι και μπράβο τους, γιατί κι αυτό ομορφιά είναι. Αγάπησε εσύ εσένα και μετά θα έρθουν και τα άλλα. Γίνε ζευγάρι με τον εαυτό σου πρώτα και μετά όλα θα έρθουν (μα κι αν δεν έρθουν ποιος σκάει; Έχεις τουλάχιστον εσένα!). Δες γύρω σου ομορφιά, φτιάξε τη δική σου ομορφιά και να δεις πόσο υπέροχος είναι ο Αύγουστος. Βασικά δες πως ο Αύγουστος είναι άλλος ένας μήνας μαζί με τους υπόλοιπους έντεκα. Απόλαυσε την κάθε σου μέρα και ρίξε τον από το βάθρο που στον ανεβάζουν οι τηλεοράσεις, οι διαφημίσεις και δεν συμμαζεύεται και σε ρίχνουν στην άβυσσο της απελπισίας. Είναι ένας φασαριόζος μήνας, παντού αναμπουμπούλα και πανικός. Τι του ζηλεύεις; Μη μου ξαναπείς τα ζευγαράκια! Ρε αγάπη, ζευγαράκια έχει και τους άλλους μήνες! Γιατί σώνει και καλά δηλαδή αυτή την έρμη την αδειούλα σου να την περάσεις στη μιζέρια;
Ρε πήγαινε να δεις τους φίλους σου που σε πεθυμήσανε μετά από τόσο καιρό κλεισούρα, με τόσα που μας βρήκαν. Πάρε τα παιδιά σου απ’ το χέρι (ή από το αυτί, εγώ εκεί τείνω στο επόμενο “ελα ρε μαμάααα, βαριέμαιαιαιαιαι”, αλλά άσε με εμένα) κι άντε να κάνετε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Πιείτε τις φάντες σας, φάτε και λίγο junk food, δεν πειράζει και περάστε όμορφα. Καθίστε και λίγο στο μπαλκονάκι σας, όπου κι αν είναι αυτό, παρέα με ένα βιβλιαράκι (ε, άστο κάτω το ρημάδι το τάμπλετ, εδώ πάω να σε στρώσω κι εσύ έτοιμος να ξανακυλήσεις) κι ένα ποτάκι τώρα που κοιμούνται τα σκασμ… τα παιδάκια, ε;
Σε καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί πιο μπακούρι από μένα πεθαίνεις. Δεν υπάρχει σου λέω! Αλλά αλήθεια, η ομορφιά του κόσμου, η χαρά της κάθε μέρας, όση κι αν είναι, όλα είναι φτιαγμένα για όλους και μας περιμένουν εκεί έξω να τα απολαύσουμε με παρέα, με συντροφάκι ή χωρίς, αρκεί να θέλουμε να τα δούμε. Ζήσε ρε και μη μασάς! Στην τελική, Αύγουστος είναι, θα περάσει!
ΥΓ: Χαμογέλα και λίγο! Βοηθάει!
Despina Alice Paulson