Δεν θέλω κανείς να ξέρει πόσα δάκρυα χωράνε στο δικό μου σώμα. Κανένας να μην ξέρει τι χρώμα έχει το δάκρυ της ψυχής μου. Όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού μου και είμαι μόνη με τον εαυτό μου, έρχεται η στιγμή της αναμέτρησης και τότε μόνο μπορώ να λυγίσω χωρίς να δώσω λογαριασμό, χωρίς να ντρέπομαι.
Έχω μάθει από μικρή να κρύβω το δάκρυ πίσω από ένα χαμόγελο αισιοδοξίας. Δεν επέτρεψα σε κανέναν να με λυπηθεί. Πίσω από το φωτεινό χαμόγελο έκρυψα βαθιά την θλίψη, μα και τον πόνο μου. Που τα βράδια γινόταν ακόμα πιο έντονος, σαν μαχαίρι που τρυπούσε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου.
Πάντα λένε ότι το χαμόγελο γίνεται βιτρίνα. Λένε ότι όσοι χαμογελάνε, έχουνε περάσει τις περισσότερες δυσκολίες. Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να κοιτάνε μόνο τα θετικά και όλα τα αρνητικά τα πολεμάνε με ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο. Όσοι ξέρουν να χαμογελάνε ενώ μέσα τους πονάνε, ξέρουν ότι η ζωή θέλει τρέλα. Εμένα η ζωή μου έμαθε να τα κρύβω όχι γιατί πρέπει, αλλά για να μην μένουν μέσα μου και με τρώνε.
Ένα λαμπερό χαμόγελο είναι φάρμακο για όλα, θεραπεύει ακόμα και το πιο δύσκολο σκοτάδι του νου. Έκρυψα τα δάκρυα πίσω από ένα ωραίο χαμόγελο για να δώσω ομορφιά στην θλίψη…
Άνδρεα Αρβανιτίδου