Μαθαίνεις πως βγαίνω, πως περνάω καλά. Μαθαίνεις πως κυκλοφορώ χαμογελαστή κι ανανεωμένη. Μαθαίνεις νέα μου και μαθαίνω πως απορείς για το πώς γίνεται να ξέχασα, πώς γίνεται να προχώρησα, πώς γίνεται να μην είμαι ακόμη φυλακισμένη στον έρωτά σου. Μάλλον δεν έχεις ενημερωθεί σωστά! Αρκεί μια δόση ξενερώματος για να πεθάνει ακόμη κι ο μεγαλύτερος έρωτας! Κι όσα έκανες, ισοδυναμούσαν με πολλές δόσεις…
Βγαίνω, περνάω καλά. Κυκλοφορώ χαμογελαστή κι ανανεωμένη και μαθαίνω πως απορείς και ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις τι γίνεται πίσω απ’ την σκηνοθεσία που ο εγωισμός σου θεωρεί πως υπάρχει. Μα σου ΄χω νέα! Αμοντάριστο είναι όλο το υλικό! Άδικα ψάχνεις! Τα “σ’ αγαπώ” που σου χάριζα, τις αναμνήσεις του “μαζί” μας και τα όνειρα που έκανα για μας, τα έβαλα σ’ ένα κουτί, το διπλοκλείδωσα και το έριξα στη θάλασσα. Γιατί απορείς; Αλήθεια πρώην αγάπη μου, πίστευες πως θα θαβόμουν μαζί τους;
Μία είναι η ζωή και μου οφείλω να την ζήσω. Μία είναι η ζωή και μέσα της δεν χωράνε ούτε ψεύτες, ούτε υποκριτές, ούτε δειλοί. Κι εσύ υπήρξες και τα τρία! Θυμάσαι; Δεν σε μισώ, ούτε σου κρατώ κακία. Τόσος ήσουν. Κι ένα απ’ τα πολλά που έμαθα απ’ την στιγμή που έφυγες, ήταν πως για τα “λίγα”, δεν αξίζει λεπτό στεναχώριας.
Μην απορείς λοιπόν ούτε που χαμογελάω, ούτε που είμαι ευτυχισμένη, ούτε που περνάω καλά. Το χαμόγελό μου δεν είναι ούτε μοντάζ, ούτε ψέμα, ούτε προσπάθεια να σε ξεχάσω. Μην ψάχνεις δικαιολογίες να ησυχάσεις τον εγωισμό σου, γιατί δεν είναι αυτό που νομίζεις… Είναι κάτι πολύ καλύτερο!
Κική Γιοβανοπούλου