Μέσα στον πάτο του πηγαδιού που βρίσκεσαι, σηκώνεις το κεφάλι για να πάρεις ανάσα με τον λιγοστό αέρα που κατεβαίνει. Σηκώνεις τα μάτια για να δεις μια αχτίδα που τρυπώνει και ας είναι αχνή. Εσύ δεν θέλεις να σταματήσεις να ελπίζεις ότι κάτι καλό θα συμβεί. Γιατί είσαι αισιόδοξη και χαμογελαστή και ας έσβησε για λίγο το χαμόγελο απ’ τα χείλη σου. Ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι θα επιστρέψει…
Είναι Δευτέρα, το ραντεβού σου το έχεις κλείσει καιρό. Και όμως είσαι εκεί καθισμένη στον καναπέ σου, κοιτάς το ρολόι σου και λες “Πού να τρέχω τώρα; Βαριέμαι, είναι και μακριά… θα το ακυρώσω!”. Και όμως μια εσωτερική παρόρμηση σου λέει “Όχι! Κάντο! Πήγαινε!”. Και φεύγεις με το ζόρι σχεδόν. Πας. Και θέλεις να γυρίσεις σπίτι. Αλλά αυτό δεν γίνεται, γιατί εκεί ψηλά κάποιος σε βλέπει και θέλει να απαλύνει τον πόνο σου. Είσαι μαριονέτα στα χέρια του. Γιατί η μοίρα καθορίζει τι θα γίνει. Εσύ απλώς πρέπει να πεις ναι, να το δεχτείς και να το αρπάξεις. Στο κορμί σου τα σχοινιά, τα πόδια σου δεν τα πας εσύ, αυτός σε πάει.
Και λίγο πιο κάτω, ένας άλλος άνθρωπος, που τον βρήκε, του έβαλε τα σχοινιά και έγινε και εκείνος μαριονέτα. Και τον περπάτησε και τον έφερε μπροστά σου. Σε είδε, σου ζήτησε κάτι. Τον κοίταξες με καλοσύνη και ευγένεια, τον βοήθησες. Τα μάτια σου διείσδυσαν μέσα στα δικά του. Ο χαρακτήρας σου και η ευγένειά σου, τον άφησαν άναυδο. Δεν ήξερε μέχρι εκείνη την στιγμή ότι εσύ μπορεί να ήσουν αυτό που έψαχνε.
Σου ζήτησε το τηλέφωνό σου, εσύ δεν τον ήξερες, δεν ήθελες να του το δώσεις, όμως πάλι η εσωτερική φωνή σου έλεγε “Δώστο! Ένα τηλέφωνο είναι, δεν έγινε κάτι! Δεν είναι παγίδα!”. Και λίγο πριν αρνηθείς, του λες το νούμερο. Εκείνος ξαφνιάστηκε, έβγαλε το κινητό του και το αποθήκευσε. Και λίγο πριν χαθεί μέσα στο πλήθος, σου φώναξε “Θα σε πάρω αύριο, δεν θα χαθούμε…”. Στην καρδιά σου κάτι ένιωσες, μια ανεπαίσθητη αλλαγή στον ρυθμό της και αναρωτήθηκες “Λες να είναι ένας έρωτας μετά…;”.
Έφη Χαλκέα