Ναι, είμαι εδώ. Αφήνω τα μάτια μου να δουν αυτή την ομορφιά. Όπου και να γυρίσω το βλέμμα, μπροστά μου απλώνεται η απεραντοσύνη της θάλασσας. Ο ήλιος κάνει το ταξίδι του να πάει να γύρει και να αποχαιρετήσει μια υπέροχη μέρα. Βουτάει σιγά σιγά με αυτά τα υπέροχα χρώματα, το βαθύ κόκκινο, το βαθύ πορτοκαλί, το απαλό πορτοκαλί. Το δειλινό που μας αρέσει και στους δύο…
Είμαι εδώ και χαίρομαι την κάθε στιγμή. Και όταν ο ήλιος πια έχει βουτήξει, ακούω το κύμα που σκάει στους μικρούς βράχους στην παραλία και η θάλασσα μου φωνάζει “Έλα, βούτηξε μέσα μου, να χαλαρώσεις στα ζεστά νερά μου, να σε αγκαλιάσω, να σου χαϊδέψω τα μαλλιά!”…
Να αφήσω το κορμί μου να επιπλέει σαν ένα μικρό χάρτινο καράβι, που έφτιαξε ένα παιδί. Να μην νιώθω τόσο μόνη.
Δεν μπορώ να σε βγάλω από μέσα μου! Δεν θέλω να βγεις! Σε θέλω! Έχω ανάγκη το χάδι σου, το βλέμμα σου, την αγκαλιά σου, να μπω, να χαθώ, να κρυφτώ, να σ’ αγαπήσω ακόμα πιο πολύ.
Το “εγώ” δεν είναι πια “εμείς”. Και νιώθω τόσο μόνη! Πόσο μου λείπεις!
Έφη Χαλκέα