Πάντα όταν συνάπτουμε μια σχέση, ευελπιστούμε, θέλουμε διακαώς, πασχίζουμε και ονειρευόμαστε να είναι η τέλεια σχέση και να διαρκέσει για μια ζωή. Όμως δεν είναι πάντα ρόδινες οι συνθήκες και η συνέχεια άλλοτε ελλοχεύει μια ονειρεμένη εξέλιξη και προοπτική και άλλοτε κρύβει στους κόλπους της άνθρακες αντί για θησαυρούς.
Στη δεύτερη των περιπτώσεων, μπορεί να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις και να μας πλανέψουν λαμπερά φώτα και πλουμιστά λόγια, να μας παραμυθιάσουν, να μας πουλήσουν αγάπες και φύκια για μεταξωτές κορδέλες και πολλές φρούδες ελπίδες, όμως όλη αυτή η φούσκα έχει ημερομηνία λήξης και σίγουρα όταν σκάσει θα παρασύρει στο διάβα της τις εντυπώσεις και τις ψεύτικες υποσχέσεις.
Ίσως παρασυρθούμε στη δίνη της αγάπης, στον πρόσκαιρο ενθουσιασμό και στο παραμύθι όπου το βασιλόπουλο αγαπά μέχρι θανάτου την πριγκίπισσα. Ίσως να νιώσουμε μοναδικές και επιθυμητές, να εισχωρήσουμε στο ρόλο της ιστορίας και να πιστέψουμε ακράδαντα, ότι το παραμύθι είναι αληθινό.
Μπορεί ακόμη να μείνουμε εκεί, εγκλωβισμένες να αποζητούμε τον έρωτα και να εθελοτυφλούμε τόσο για τη συνέχεια, όσο και για την ανταπόκριση, μα σίγουρα θα ξυπνήσουμε καταϊδρωμένες, όπως η ωραία κοιμωμένη, όχι από το φιλί του παλικαριού, αλλά από το ταρακούνημα της συνείδησης μας, θα δούμε την αλήθεια να μας τυφλώνει και το ψέμα να καραδοκεί να μας θολώσει τα νερά, αλλά πιστέψτε με, στο τέλος θα καταφέρουμε να πατήσουμε και πάλι τα πόδια μας, γερά στην πραγματικότητα.
Ζήσαμε για λίγο το όνειρο της Σταχτοπούτας, κοιμηθήκαμε χαμογελαστές και βρεθήκαμε να χορεύουμε με τον πρίγκιπα σε ρυθμούς μαγικούς, νιώσαμε αγαπητές, ποθητές, ερωτεύσιμες, γοητευτικές, στην καρδιά της ιστορίας και ταξιδέψαμε σε μέρη ανεξερεύνητα με άμαξα λαμπερή, αλλά όταν ανοίξαμε τα μάτια, η άμαξα είχε γίνει κολοκύθα και εμείς βρισκόμασταν μετέωρες στο παρόν.
Τα παραμύθια, δεν κρατάνε για πάντα ψυχή μου! Τα παραμύθια τελειώνουν κάποτε και οι ήρωες μπαίνουν στο ράφι μαζί με τις ιστορίες τους. Μπορεί να ζήσαμε πρόσκαιρα όμορφες στιγμές, αλλά δεν ήταν αληθινές. Μπορεί να λάβαμε μέρος στη σκηνή του παραμυθιού, να πήραμε πρωταγωνιστικούς ρόλους, να πιστέψαμε τα παραμύθια, αλλά φτάνει κάποτε η στιγμή που οι μάσκες πέφτουν και η αλήθεια ξεπροβάλει ακάλυπτη.
Και εκεί είναι που πρέπει να μαζέψουμε την αξιοπρέπειά μας, την υπόληψή μας και τα κομμάτια του εαυτού μας και να πάμε παρακάτω. Να βάλουμε δυναμικά τελεία, να γυρίσουμε σελίδα και προχωρήσουμε τη ζωή μας χωρίς να αφήσουμε να μας παρασύρουν και να μας γραπώσουν τα λόγια των εφήμερων σχέσεων. Κρατάμε παρακαταθήκη το παραμύθι που ζήσαμε προς γνώση και αποφυγή και θέτουμε νέα πορεία πλεύσης για νέους έρωτες, νέες αγάπες, νέες περιπέτειες, νέα όνειρα και ελπίδες.
Τα παραμύθια δεν κρατάνε για πάντα ψυχή μου. Ώρα να προσγειωθείς στην πραγματική ζωή!
Κατερίνα Σιδέρη