Σε έναν κόσμο που όσο κι αν προσπαθώ, δεν χωράω. Και παράταιρη δεν νιώθω εγώ από μόνη μου, ο κόσμος με κάνει να αισθάνομαι ότι δεν ταιριάζω. Μια άσχημη στιγμή και το όπλο στρέφεται πάνω μου, μια άσχημη στιγμή και δεν έχω το δικαίωμα να λυγίσω.
Οι συμπεριφορές που κάποιοι νομίζουν ότι είναι ανώτεροι, άνθρωποι αναίσθητοι που δεν ξέρουν να περπατάνε πάνω στα αγκάθια. Το μόνο που κάνουν είναι να παίρνουν το αγκάθι και να στο βάζουν ακόμα πιο βαθιά, γιατί έτσι νιώθουν ότι η ζωή σου δεν θα είναι καλύτερη από την δικιά τους.
Παράταιρη είναι τελικά η συμπεριφορά τους, που έχουν μάθει να ζουν μέσα από ζωές άλλων, που δεν ξέρουν να ζουν για την δική τους ευτυχία και που νομίζουν ότι τα κάνουν όλα σωστά. Και το πιο τραγικό είναι όταν αναρτούν την γνώμη τους, την δική τους θεωρία, που απέχει πολύ από την πραγματικότητα, από τον προσωπείο που κοιτάνε χωρίς τύψεις στον καθρέφτη.
Η διαφορετικότητα είναι παράταιρη σε μια κοινωνία που έχει βαφτίσει το όμοιο, σωστό. Άνθρωποι επιφανειακοί, ψεύτικες ψυχές, που ξέρουν να κρύβουν καλά κάτω από αγάπες και λουλούδια. Όλοι νομίζουμε ότι είμαστε ανώτεροι από τον διπλανό μας και ότι με την κακία φτιάχνουμε μια όμορφη ζωή.
Λόγια σκόρπια, λόγια ψεύτικα. Και το ότι η ψυχή μας γεμίζει με τον πόνο τον άλλων, ας το κοιτάξουν λίγο κάποιοι. Όπως το κοίταξα κι εγώ. Όταν όμως θέλουν κάπου να πουν το πρόβλημα τους είσαι ξαφνικά πρώτη στην λίστα. Τα λένε, ξεθυμάνουν και μετά χάνονται γιατί δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο, ούτε το στοιχειώδες «είσαι καλά;». Παράταιρες συμπεριφορές είναι αυτές που από πίσω θάβουν και από μπροστά αγαπουλίτσες….
Σε έναν παράταιρο κόσμο, εγώ θα δακρύζω, θα λυγίζω και λογαριασμό δεν θα δίνω.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/