Δεν καταλαβαίνω τι κάνει έναν άνθρωπο να προσποιείται πως δεν σε βλέπει. Υπάρχει κάποιο παράπονο, κάποια πικρία ή απλά ντρέπεται να σε κοιτάξει στα μάτια; Μήπως είναι φύση ντροπαλή ή απλά είναι αγενής; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που έχετε ζήσει τόσα πολλά μαζί, να σε προσπερνά; Να κοιτάζει αλλού, να μην συναντηθούν τα βλέμματά σας; Να κάνει πως δεν σε βλέπει;
Αλίμονο καρδιά μου, που αγάπησες πολύ και δεν ξεχνάς! Δεν ξεχνάς τα μάτια! Δεν ξεχνάς το στόμα, που κάποτε σου γλυκομίλαγε. Δεν ξεχνάς την φωνή, εκείνη που θα αναγνώριζες χιλιόμετρα μακριά, ακόμα μέσα και σ ’ένα τρένο γεμάτο κόσμο!
Θα ήθελα να δω ξανά τα μάτια σου, μέσα στα δικά μου! Δεν πειράζει που έκανες πως δεν με είδες, εγώ ξέρω πως με είδες! Σταμάτησε το βλέμμα σου ένα δευτερόλεπτο πάνω μου και εκεί που ήμουν έτοιμη να ψελλίσω ένα «Γεια, τι κάνεις;», άλλα μάτια κέρδισαν την προσοχή σου και απογοητευμένη σιώπησα! Σιώπησα όχι γιατί ντρεπόμουν να σου μιλήσω, μα έκρινα πως δεν ήταν σωστό να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Μια άλλη ήταν δίπλα σου. Και πιθανότατα όχι μόνο δίπλα σου!
Χάρηκα όμως… Χάρηκα που σε είδα έστω και έτσι, να κοιτάς αλλού, να μιλάς αλλού, να είσαι αλλού. Χάρηκα που είδα πόσο προχωρήσαμε και οι δυο! Προχωρήσαμε έτσι δεν είναι;
Αν μπορούσα να σου μιλήσω, θα σου έλεγα πόσα πολλά κατάφερα! Και θα ήθελα και εσύ να μου έλεγες τα δικά σου! Την πήρες εκείνη την δουλειά; Το μεταπτυχιακό; Ταξίδεψες όπως έλεγες ότι θα κάνεις; Οι φίλοι σου, που κάποτε ήταν και δικοί μου, τι κάνουν; Οι γονείς σου; Δεν με ενέκριναν, το ένιωθα, το ήξερα… Δεν πειράζει. Αρκεί που στάθηκες ένα δευτερόλεπτο στο βλέμμα μου. Μου αρκεί να συνεχίσω, αλήθεια σου λέω. Όχι μην θλίβεσαι, δεν υπάρχει λόγος. Ο έρωτας μας κράτησε «τόσο όσο». Κράτησε τόσο, όσο να μην κλέψει την λάμψη αυτών που θα ακολουθούσαν μετά! Υποθέτω λάμψαμε και οι δυο. Ξεχωριστά, αλλά λάμψαμε! Ίσως να μάθαινα αν δεν απέφευγες το βλέμμα μου. Αν δεν έκανες πως δεν με είδες…
Ελένη Ρέγγα