Κάθε απόγευμα αργά, εκεί που ο ήλιος τελειώνει, πηγαίνω στη θάλασσα. Υπάρχει ένα παγκάκι που είναι καρφί απέναντί της και είναι λες και με περιμένει. Κάθε απόγευμα, αφού έχω διαλύσει τον εαυτό μου μέσα στον θυμό και τον πόνο της προδοσίας, πηγαίνω εκεί, προσπαθώ ν’ ανασάνω. Σου είχα γράψει σε μήνυμα έναν κλεμμένο στίχο “ανάξια ζωή, χωρίς να σε ανασαίνω”. Τόσες στιγμές δίπλα σου αποδείχτηκαν ανάξια ζωή, όλες τις είχε βρωμίσει το ψέμα σου. Στο είχα πει ότι ήθελα να ζήσω μια ιστορία της προκοπής, με κοίταξες αμήχανα, ήξερες ότι ζητούσα από τον απατεώνα να μην εξαπατά. Εσύ ήξερες, εγώ πάλι όχι. Πώς γίνεται να σου δίνει ένας άνθρωπος τόσο ψέμα απλόχερα και να σε κρατάει αγκαλιά; Πώς γίνεται να δίνει λίγο αργότερα το ίδιο ψέμα αλλού για καιρό;
Βρίσκομαι εδώ, μπροστά στη θάλασσα. Το αλάτι της ψήνει την ψυχή μου, την μαθαίνει να αντέχει περισσότερο. Ανασαίνω καλύτερα και δυναμώνω με κάθε μέρα που περνάει μακριά σου. Η καλύτερη θεραπεία για την πληγή που ζούσα μαζί σου, ήταν η φυγή. “Τρέξε! Φύγε μακριά! Φύγε!”, αυτό να προστάξεις τον εαυτό σου, αλλιώς δεν σώζεσαι. Κάθε μέρα αμφιβάλλοντας, θα βουλιάζεις όλο και περισσότερο στα “μήπως”. Αυτό δεν είναι αγάπη… Η αγάπη δεν πνίγει, δεν παγιδεύει. Η αγάπη μερεύει τα άγρια πέλαγά σου! Εκεί σου δίνει την απόδειξη ότι είναι μια ιστορία της προκοπής!
Σε μέτρησα για άνθρωπο με ηθικό κώδικα. Μπορείς μόνο να τον απαγγείλεις. Δεν πειράζει, τουλάχιστον δεν χρεώνω στον εαυτό μου παλιανθρωπιά. Με καθαρή ψυχή σαν τον ορίζοντα της θάλασσας αγάπησα. Εκεί είναι η δική μου δύναμη, η δική μου προκοπή. Κάπου πιο κάτω κατάλαβα, ότι τελικά την απάτη σου την υποψιάστηκε και το άλλο θύμα σου. Χάρηκα και για τις δύο μας. Είχες πάψει να πείθεις. Έγινα λαμπερή θάλασσα που πανηγύριζε. Σε σκεφτόμουν εσένα να παλεύεις μέσα στα κύματα της μοναξιάς σου. Ξέρεις κάτι; Οι ιστορίες της προκοπής που έταζες, έχουν γίνει τα βαρίδιά σου. Δεν σώζεσαι από το ψέμα σου, στον πάτο σε πάει, δίκαια σε επιστρέφει στην θέση σου.
Μια ιστορία της προκοπής, ωραία ευχή, τίμιο όνειρο υπάρχει στο κεφάλι μου για ζητούμενο. Η θάλασσα άγρια, αλλά πάντα όμορφη, σήμερα συμφωνεί μαζί μου σε αυτή την απαίτηση. Σε ονομάζω κύμα, ξέρεις ότι με χτύπησες στα πλευρά της μοναξιάς μου. Κόπηκε η ανάσα μου, νόμιζα από έρωτα. Το ψέμα σου ξεγέλασε μέχρι και την ανάσα μου. Τώρα, δεν με πνίγεις πια! Εξαιτίας σου έμαθα να κολυμπάω πιο δυνατά, πιο έξυπνα. Με τα χέρια ανοιχτά, ξέρω να περνάω από πάνω σου!
Ειρήνη Μουμούρη