Και εκεί σε μια στιγμή αδυναμίας, σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, γνώρισα το πιο όμορφο και ζεστό χαμόγελο. Φωτίστηκε όλη η πλάση. Εκεί που οι βελόνες ασελγούσαν πάνω μας, δεν μας ένοιαζε γιατί τα βλέμματά μας, οι ιστορίες μας, μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι είμαστε σε ένα νοσοκομείο. Νιώθαμε ότι είμαστε κάπου έξω με λουλούδια γύρω μας. Εγώ με ένα πορτοκαλί σκουφάκι κι εσύ με ένα βλέμμα φωτεινό. Μια στιγμή που καθόρισε το θαύμα της ζωής. Μια κοινή μάχη να είμαστε στο παρόν, χωρίς να σκεφτόμαστε το μέλλον.
Θαύμα λένε είναι όταν κάτι γίνεται για να αντιστραφεί το καλό. Θαύμα όμως είναι και μια στιγμή που μπορεί να σου αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι και τον τρόπο που αναπνέεις. Θαύμα είναι ένα βλέμμα καθαρό, μια καρδιά ανοιχτή, μια αγκαλιά που χωράει ακόμα και τον πόνο, που τελικά μας ένωσε. Και εκεί που το θαύμα το βλέπεις σε τακτά χρονικά διαστήματα μπροστά σου, έρχεται η στιγμή που το θαύμα στο οποίο πίστεψες, πετάει ψηλά στον ουρανό, με αποτέλεσμα το θαύμα πλέον να ζει μέσα σου, με διάφορους τρόπους, με σκληρά μαθήματα, με φιλίες που δεν άντεξαν, με αγάπες που διαλύθηκαν με το πρώτο όχι.
Πλέον δεν παρακαλώ για ένα θαύμα, δεν το χρειάζομαι, γιατί το θαύμα ζει και αναπνέει μέσα στην ψυχή, με πολλές σφραγίδες αλήθειας. Μια φιλία που έδωσε χρυσάφι, μια αγάπη που μου έδωσε πνοή και ψυχές που πέρασαν και αφήσαν τα δικά τους για να είσαι εσύ καλά. Μην περιμένεις το θαύμα, απλά δημιούργησε το. Μόνο τότε θα το αισθανθείς και θα το κατανοήσεις.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/