Από παιδί έβλεπα τον γελωτοποιό στο τσίρκο και κυλούσαν τα δάκρυά μου. Ένιωθα ότι ήταν τόσο θλιμμένος, τόσο δυστυχισμένος, που άγγιζε ευαίσθητη χορδή μέσα μου.
Τριγύρω όλοι σειόταν απ’ τα γέλια. Παρατηρούσα με δέος τον τρόπο που έδινε τη ψυχή του για να τους διασκεδάσει όλους, με τους μορφασμούς και τις υπερβολικές κινήσεις του. Εμένα όμως δεν μ’ έπειθε. Αναμετριόμασταν με το βλέμμα και περίμενα πότε θα λυγίσει. Το χαμόγελο δεν έσβηνε, αλλά τα μάτια διάπλατα φώναζαν “δεν είμαι καλά!”.
Τον θυμήθηκα τις προάλλες, έτσι όπως μου αράδιαζες ψέματα πάλι κι εγώ σε άκουγα φορώντας το ίδιο εκείνο χαμόγελο του κλόουν.
“Στο ίδιο έργο πρωταγωνιστές…” μονολόγησα
“Τι είπες;” ρώτησες με ύφος αθώας περιστεράς
“Αποχωρώ απ’ τη σκηνή. Τελείωσε την παράσταση μόνος σου…”
Καθώς έπεφτε η αυλαία, έριξα το πιο δυνατό χειροκρότημα.
Στέλλα Σωτήρκου