Αγάπη μου, να ήταν η ζωή μας όλη όπως οι στιγμές μας! Εκείνες τις στιγμές που είμαστε αγκαλιά στον καναπέ και παρακολουθούμε με αγωνία την «σειρά μας» ή τότε που επιστρέφω σπίτι από την δουλειά και σου σκάω ένα φιλί. Ή μετά το απόγευμα, που φτιάχνεις καφέ και συζητάμε.
Πόσο όμορφα είναι τα Σαββατοκύριακα όταν δεν δουλεύουμε και ξυπνάμε χωρίς βιασύνη, χωρίς άγχος. Τρώμε ό,τι θέλουμε, όποια ώρα θέλουμε… στο κρεβάτι, στον καναπέ, στο τραπεζάκι και δεν μας απασχολούν οι καλοί μας τρόποι.
Η βόλτα μας στο Θησείο, να χαζεύουμε ολόγυρα την πραμάτεια των πλανόδιων και μετά να με κερνάς παγωτό, εκείνο το τρίπατο με σιρόπι βύσσινο, ξέρεις… Στις συναυλίες που σε τρέχω η τρελή και έρχεσαι με μουρμούρα, αλλά περνάς καλά εν τέλει, παραδέξου το!
Ακόμα και όταν τσακωνόμαστε ποιος θα οδηγήσει, ποιος θα μπει πρώτος στο μπάνιο, ποιος θα βγάλει τα σκουπίδια, ποιος έχει σειρά να πλύνει τo αυτοκίνητο. Ακόμα και τότε που δεν είναι καλά, αλλά είναι «καλά», γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον και τίποτα στον κόσμο!
Ο δικός μας καμβάς έχει ζωγραφιές πλήθος και μουτζούρες αλίμονο! Το δικό μας βιβλίο ακόμα γράφεται και έχει πολλές ιστορίες να πει! Η δική μας φωλιά έχει πολλή ζέστη τα κρύα βράδια του χειμώνα και μια όμορφη συνέχεια, που καμαρώνουμε και φροντίζουμε!
Η δική μας καθημερινότητα είναι οι στιγμές μας, όμορφες ή άσχημες! Είναι οι φίλοι και τα αδέρφια μας. Τα παιδιά, τα ανίψια και τα παιδιά των φίλων μας. Η ζωή μας όλη, οι στιγμές μας!
Ελένη Ρέγγα