Πολλά έχουν γραφτεί για την πρώτη αγάπη. Πόσο ανεξίτηλη μένει η γραφή της στην καρδιά μας, στην τρυφερή καρδιά της νιότης μας και πάντα μας γεμίζει η ανάμνησή της με μια γλυκιά νοσταλγία… Μοιάζει η ψυχή της νιότης μας, λες και είναι από υγρό μέταλλο που χύνεται σε ένα καλούπι. Ένα μοναδικό καλούπι που έχει δυο κομμάτια αλληλένδετα. Τη δική σου ψυχή και την ψυχή της πρώτης σου αγάπης. Καλουπώνεστε μαζί και διαμορφώνεστε σαν χαρακτήρες και προσωπικότητες, καθώς βαδίζετε μαζί στο αρχικό μονοπάτι της ζωής. Αλλά το μονοπάτι έχει πολλά σταυροδρόμια στη συνέχεια και το ζευγάρι πολύ πιθανό να χωρίσει, γιατί είναι ταιριαστό, αλλά ανώριμο στα “θέλω” και στους πειρασμούς. Και έτσι μπορεί να ξεκολλήσει το ένα κομμάτι από το άλλο και να τραβήξει το καθένα μόνο του τον δικό του δρόμο.
Εκεί λοιπόν μόνος του ο καθένας από τους δυο, συναντά άλλα μόνα κομμάτια και προσπαθεί να κολλήσει, να ταιριάξει. Με κάποια δεν κολλάει καθόλου και ξεκολλάει αμέσως. Με κάποια άλλα μοιάζει να κολλάει σε κάποιες πλευρές του καλά, σε κάποιες άλλες όχι και κοντοστέκεται, λέει “Καλά είναι! Βάζουμε και λίγη αυτοκόλλητη ταινία να μας κρατήσει καλύτερα, κάνοντας ένα-δυο παιδιά και θα περπατήσουμε μαζί παρακάτω. Όλα καλά; Όλα καλά, θα τα καταφέρουμε!”… Όμως η ζωή έχει και λακκούβες στο δρόμο της και τα τραντάγματα πολλές φορές είναι γερά κ δυνατά. Πολλά τόσο, που ούτε οι ταινίες αρκούν για να κρατήσουν τα κομμάτια των ψυχών ενωμένα. Και ξεκολλάνε εντέλει. Και συνεχίζουν μόνα τους την πορεία, είτε ψάχνοντας, είτε όχι. Όμως πουθενά, κανένα άλλο κομμάτι δεν θα κολλήσει ποτέ ξανά, σαν εκείνο το πρώτο ταίρι. Εκείνο που καλουπώθηκε δίπλα μας, μαζί μας. Και έτσι η πρώτη αγάπη, ο πρώτος άδολος και αγνός έρωτας, παραμένει ιδανικός και για πάντα μοναδικός στο πέρασμα των χρόνων.
Και το καταλαβαίνεις αυτό όταν περάσουν χρόνια και κοιτάξεις πίσω σου. Και όταν έχεις πολλά χτυπήματα από την προσπάθειά σου να «ταιριάξεις» με αταίριαστα κομμάτια. Ίσως τόσα πολλά, που πια ίσως και εσύ είσαι ένας άλλος, αν η ψυχή σου πληγώθηκε τόσες φορές που αναγκάστηκες να την ντύσεις με πανοπλίες και να την μπαλώσεις. Να την προστατέψεις, να μην πονάει τόσο εύκολα. Όταν όμως ξαναδείς τον άλλον μετά από χρόνια στα μάτια και δεις ακόμα την αγάπη της νιότης σου, τότε καταλαβαίνεις… τότε ξέρεις ότι η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται ποτέ! Κι αυτό αγάπη μου, είναι υπέρτατη μαγεία!
Μαντώ Κάραλη