Αναγκάστηκα να μπω στο πιο βαθύ σκοτάδι. Ή καλύτερα η ζωή με έριξε στα άδυτα του Άδη. Στα πιο δύσκολα είσαι πάντα μόνος και μόνο αν περπατάς μόνος θα γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου…
Περπάτησα μόνη πάνω σε αγκάθια, πάνω σε σπασμένα κομμάτια της δικής μου ψυχής. Ακόμα κι αν τα πόδια μου μάτωναν, εγώ συνέχισα να τα πατάω, για να φτάσω επιτέλους στο φως. Ακόμα και αν ο πόνος ήταν δυνατός και μου έκοβε την ανάσα, έπαιρνα την δύναμη για να σηκωθώ, να σφίξω τα δόντια, να φορέσω το χαμόγελό μου και να πάω όσο πιο μπροστά μπορούσα.
Περπάτησα μόνη μου, για να βρω αυτό που άφησα πίσω στην παιδική μου ηλικία. Περπάτησα μόνη, γιατί κανείς δεν ήταν ικανός να με συνοδέψει στα άδυτα του δικού μου σκοταδιού. Σε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι, με ανηφόρες και κατηφόρες, με εμπόδια και πολλές φορές, μεγάλες πέτρες για να σου κόψουν την φορά.
Και αφού βγω μέσα από αυτό το σκοτάδι, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με φοβίσει. Μόνο τότε θα έχω μάθει την δύναμή μου, την αντοχή μου. Μόνο τότε θα ξέρω τον σκοπό της δικής μου ζωής και το νόημά της.
Όσοι ξέρουν να περπατούν στα σκοτάδια χωρίς να σκοντάφτουν, ξέρουν να βρίσκουν την ευτυχία και να αγκαλιάζουν τα όνειρά τους. Κανένα μονοπάτι μην φοβάσαι, άλλωστε τα δύσκολα μονοπάτια στο τέλος τους έχουν τον δικό σου παράδεισο. Γιατί μόνο μέσα από τα δύσκολα, θα μάθεις πραγματικά να αγαπάς και να χαμογελάς…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/