Είναι και κάτι αναμνήσεις, που όσος καιρός κι αν περάσει, δεν ξεθωριάζουν…

Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Εκ πρώτης όψεως, παρατηρείς επιφανειακά το είδωλό σου. Ανακατωμένα μαλλιά και μαύροι κύκλοι δεσπόζουν κάτω από τα αγουροξυπνημένα μάτια σου. «Τι μέρα να είναι;» λες κοιτώντας τη φωτισμένη οθόνη του κινητού σου όλο απορία. Σάββατο. Ακόμα ένα συνηθισμένο Σάββατο. Ακόμα μια συνηθισμένη μέρα… 

Τον τελευταίο καιρό σου έχει γίνει μόνιμη συνήθεια. Κρεβάτι, καναπές, κρεβάτι και άντε και καμία σαχλαμάρα για να τσιμπολογάς, ξεγελώντας την πείνα σου. Στρογγυλοκάθεσαι στο σαλόνι του καθιστικού σου. Αρχίζεις να παρατηρείς ξανά το χώρο, θέλοντας να αφήσεις λίγο ήσυχο το μυαλό σου από τις εμμονικές σκέψεις που το κατακλύζουν. «Ίσως είναι καιρός να αλλάξεις τα μαξιλάρια. Το χρώμα της ώχρας είναι πολύ καταθλιπτικό…» Τα λόγια του παίζουν σε επανάληψη ξανά και ξανά στο μυαλό σου σαν χαλασμένο πικάπ. Σαν δίσκο ξεχασμένο, με τη βελόνα να γραντζουνάει μανιωδώς την επιφάνεια του.

Καταπίνεις με δυσκολία, καθώς πνίγεις ένα λυγμό που σου ξέφυγε. Τα μάτια σου υγραίνονται και πάλι, σχηματίζοντας μικρά ρυάκια στα αυλάκια του προσώπου σου. «Πότε πέρασε ο καιρός;» αναρωτιέσαι. Σφίγγεις με δύναμη το μαλακό ύφασμα στα χέρια σου και μεταφέρεσαι εκεί, στο μαγαζί λευκών ειδών μπροστά από την ανυπόμονη πωλήτρια. Το χέρι του αγγίζει τη μέση σου απαλά, καθώς κοιτάζετε τους καταλόγους με τα χρώματα. «Αυτό το λιλά χρώμα με το ανάγλυφο σχέδιο νομίζω είναι ότι πρέπει!» μου λες παιχνιδιάρικα. Δεν σε ακούω και επιλέγω σθεναρά τα κιτρινωπά μαξιλάρια. Γελάς, δίνοντας μου ένα φιλί στο μέτωπο.

Τα δάχτυλα έχουν χωθεί βαθιά στο κάλυμμα του μαξιλαριού, το οποίο έχει βραχεί από τα δάκρυα σου.
«Είναι το καλύτερο και για τους δυο…»
«Συνέχισε τη ζωή σου, το οφείλεις στον εαυτό σου…»
«Όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο…»
«Σε αγάπησα πραγματικά, να το θυμάσαι…»