Πολύ καιρό κρυβόσουν πίσω απ’ τη μάσκα της αδιαφορίας. Είχες σχεδόν πείσει τους πάντες. “Δεν μου καίγεται καρφί”, “ας κάνει ό,τι θέλει”, “να είναι καλά, αλλά μακριά από μένα”… Μόνο κάποιες στιγμές που εξασφάλιζες μόνη άφηνες τα δάκρυα να κυλήσουν για το πόσο σου λείπει, πόσο τον χρειάζεσαι, πόσο…
Δεν ξέρω ακόμα πώς γίνεται αυτό το παιχνίδι με τον χρόνο, απλά ένα πρωί ξύπνησες κι ένιωσες ότι έφυγε όλο το βάρος από πάνω σου. Ανακούφιση, λύτρωση… ονομάτισέ το όπως θες. Πήγε και φώλιασε σε μια μικρή γωνιά, στο πίσω μέρος της καρδιάς. Δεν λησμονήθηκε, απλά παραμερίστηκε για να έρθει το χαμόγελο πίσω ξανά.
“Ό,τι κι αν γίνει, το μπροστά είναι ο μόνος δρόμος…” μονολόγησες και σηκώθηκες…
Στέλλα Σωτήρκου
Advertisements