Δεν αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου. Πού είναι η δύναμή μου, η αποφασιστικότητά μου, η αξιοπρέπειά μου; Πώς τσακίστηκαν έτσι και χάθηκαν; Πόσο χαμένη νιώθω μέσα στο σήμερα…
Κάθε πρωί γεννιέμαι μαζί με την ελπίδα ότι σήμερα μπορεί να σε δω και να σε αγκαλιάσω και κάθε βράδυ πεθαίνω μαζί της. Τα βάζω κάτω, τα μετρώ και όλα δείχνουν πως δεν βγαίνουν. Κι όμως εγώ εκεί, να ελπίζω, να περιμένω. Ότι σήμερα κάτι θα αλλάξει. Ότι οι δικαιολογίες σου είναι αληθινές.
Όλα τα σημάδια γύρω φωνάζουν «Φύγε!» και εγώ εκεί κοκκαλωμένη στο «μήπως», μένω και περιμένω. Ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο που να λέει «έλα» όπως παλιά, για να βγάλω πάλι φτερά και να έρθω. Για να βγάλει φτερά η ψυχή μου, που κάθε μέρα την τσακίζεις όλο και πιο πολύ και την κομματιάζεις με την απουσία σου.
Όμως δε λες πια «έλα», μόνο αραδιάζεις δικαιολογίες και θυμώνεις που δεν σε κατανοώ. Δικαιολογίες αμέτρητες, λόγοι πολλοί… σταμάτησα πια και να ρωτάω, γιατί δεν έχει νόημα. Όποιος θέλει, βρίσκει χρόνο. Όποιος αγαπάει, κινεί γη και ουρανό! Οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια και εγώ πεισματικά κλείνω τα αυτιά μου και κάνω πως δεν ακούω και δεν βλέπω. Μα γιατί; Πόσο θύμα τελικά μπορεί να γίνει ένας φαινομενικά συγκροτημένος άνθρωπος! Πόσο εύκολο είναι να εκμεταλλευτείς την ελπίδα και την αγάπη του άλλου!
Αναρωτιέμαι τι αμαρτίες ξεπληρώνω σήμερα με όλα αυτά. Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω όσους πλήγωσα. Μα αλήθεια, κανέναν τους δεν πλήγωσα χωρίς λόγο. Χωρίς να έχω δώσει άπειρες ευκαιρίες να φερθούν όπως θα έπρεπε. Και μόνο όταν έπαυα να είμαι το αιώνιο θύμα τους άφηνα. Ναι, μπορεί αυτό να τους πλήγωνε τελικά. Είναι βαρύ να χάνεις το «σιγουράκι» σου, αλλά ακόμα και η δική μου Ιώβεια υπομονή μου κάποτε εξαντλείται.
Τώρα τι γίνεται; Πού να βρω τη δύναμη να πάω παρακάτω; Νιώθω τόσο εξαντλημένη και τόσο κουρασμένη, που δεν ξέρω πώς θα βγάλω άλλη μια μέρα. Μεγάλωσα και οι αντοχές μου λιγοστεύουν…
Άλλη μια μέρα που θα ξυπνήσω με την ελπίδα και θα κοιμηθώ αγκαλιά με την απελπισία, σε ένα μοτίβο ίδιο και απαράλλαχτο με το σημερινό.
Τις απεχθάνομαι αυτές τις μέρες. Με κάνουν να σιχαίνομαι την ύπαρξή μου, που σαν σκιά του εαυτού της περιφέρεται άσκοπα περιμένοντας κάτι να αλλάξει και δεν αλλάζει. Που τρώει τα λιγοστά σου ψίχουλα και συντηρείται στο «περίμενε».
Και όταν κάνω πως πεισμώνω και λέω «φτάνει πια ως εδώ, θα βάλω τέλος και θα πάω παρακάτω, τι μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό;” το κενό μέσα μου πονάει πιο πολύ από την πληγωμένη μου περηφάνια και μετανιώνω γρήγορα. Ένα μήνυμα σου αρκεί. Ένα τηλέφωνο που δεν λέει να έρθω, μόνο ότι με σκέφτεσαι και θα ήθελες να ήσουν εδώ.
Αγάπη είναι αυτό; Ω, Θεέ μου! Αυτό που ζω είναι πολύ σκληρό για να το περιγράψει μια τόσο όμορφη λέξη! Δεν μπορεί να είναι αγάπη! Κατάντια είναι. Κατάντια και κατάρα που εύχομαι άλλος να μη ζήσει…
Μαντώ Κάραλη