Κάποτε μου είχες πει ότι το χαμόγελό μου είναι η δύναμή σου και αυτός ήταν ο στόχος μου. Μέχρι την τελευταία πνοή να δίνω χαμόγελο σε κάθε σου πληγή και σε κάθε σου πόνο. Ένα χαμόγελο που έμεινε χαραγμένο σε μια ψυχή που πέταξε ψηλά, αλλά κράτησε αυτό το χαμόγελο σαν φυλαχτό. Μια δύναμη που έδωσε στιγμές, που έδωσε χώρο στην αγάπη να ζήσει όπως της άξιζε.
Το χαμόγελό σου, η δύναμή μου, αυτό άκουγα στο νοσοκομείο πριν χάσεις την μίλια σου. Ακόμα και τα μάτια σου και η σιωπή σου, μου έλεγαν “εσύ είσαι η δύναμη μου”. Το χαμόγελό μου το κράτησα μόνιμα ζωγραφισμένο και από κάτω η θλίψη προσπαθούσε να κρυφτεί για να μην σε κάνω να πονάς ακόμα περισσότερο. Ένα χαμόγελο που έδινε ελπίδα σε κάτι που τελείωνε σιγά σιγά, σαν κερί που λιώνει και φτάνει στο τέλος του. Ένα χαμόγελο που έδινε κουράγιο σε μια αγάπη που περνούσε στην αιωνιότητα.
Δύναμη τελικά ένα χαμόγελο, μπορεί να νικήσει την θλίψη και να δώσει χαρά σε κάποιον που προσπαθεί από κάπου να πιαστεί. Ένα αληθινό χαμόγελο και ένα χέρι, αυτό αποζητάει κάποιος που έχει φτάσει στο τέρμα, κάποιος που λιώνει σαν το κερί, μέχρι να σβήσει το καντήλι του.
Κράτησα αυτό το χαμόγελο να το χαρίσω σε όποιον το έχει ανάγκη, γιατί εσύ τώρα δεν το έχεις ανάγκη. Πήρες την δύναμή του και έφυγες για άλλα μέρη, μακρινά. Σαν το πουλί η ψυχή σου πέταξε, μα πριν πετάξει χάρισε ένα χαμόγελο ηρεμίας. Ένα χαμόγελο ανακούφισης, ένα χαμόγελο για όλα όσα έζησες, που κατάφερες να αντέξεις για να ζήσεις μια αγάπη αληθινή.
Με ένα χαμόγελο ξεκίνησε μια αγάπη διαφορετική, με ένα χαμόγελο έσβησε στον χρόνο…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/