Ένα παιδί είναι το καλοκαίρι. Ένα παιδί ηλιοκαμμένο και αποκαμωμένο, που κάθεται στην άμμο και τρώει αχόρταγα μια φέτα καρπούζι. Βιάζεται να το τελειώσει, γιατί το περιμένει πάλι η θάλασσα. Ξέρει ότι τώρα θα βρει την ευκαιρία η μάνα του να του βάλει πάλι αντιηλιακό για να το προστατέψει απ’ τον ήλιο…
“Κάτσε λίγο στη σκιά!”
“Σκουπίσου να μην κρυώσεις!”
“Βάλε το καπέλο σου!”
Μα γιατί με ενοχλεί με όλα αυτά; Εγώ δεν χρειάζομαι τίποτα, μόνο να παίξουμε θέλω! Και έτσι κυλούν τα καλοκαίρια της νιότης μας. Της ανεμελιάς μας. Χωρίς να ξέρουμε ότι ποτέ πια δε θα ‘ναι τόσο ωραία. Τόσο απλά.
Θα μεγαλώσουμε και η ζέστη θα μας ενοχλεί. Ο ήλιος δε θα μας χαϊδεύει, αλλά θα μας καίει. Το καρπούζι δε θα μας το προσφέρουν, αλλά θα πρέπει να το βρίσκουμε μόνοι μας. Η μάνα μας δε θα μας κυνηγάει με το αντιηλιακό να μας προστατέψει, αλλά θα πρέπει να βάζουμε εμείς και να ψάχνουμε εθελοντές για να μας βάλουν και στην πλάτη. Το μυαλό μας δεν θα νοιάζεται μόνο για το παιχνίδι, αλλά για ένα σωρό προβλήματα που προσπαθούμε να λύσουμε και τα κουβαλάμε μέσα μας ακόμα και όταν πάμε διακοπές…
Μόνο η θάλασσα θα είναι ίδια. Θα μας βαφτίζει και θα μας ξαναγεννάει σε κάθε βουτιά, ξυπνώντας τις παιδικές μας θύμησες από τα βάθη του μυαλού μας. Θα μας αγκαλιάζει σαν το χάδι της μάνας μας που μας λείπει, για να μας καθησυχάσει ότι «όλα θα πάνε καλά». Ένα παιδί είναι το καλοκαίρι. Ένα παιδί που το ξεχάσαμε στην άμμο να παίζει και ο χρόνος νύχτωσε μακριά του…
Μαντώ Κάραλη