Οι δείκτες του ρολογιού ακούγονται από την άκρη του δωματίου μου, τικ-τακ κι αγωνιώ την αλήθεια σου να μάθω. Περιμένω να μιλήσουμε κι η ώρα δεν περνά. Κάτι με σφίγγει στο στήθος, με τσιμπά κι όλο περιμένω το λόγια που θα ‘θελα αβίαστα να βγουν από μέσα σου. Θυμάμαι τότε που βρεθήκαμε για πρώτη φορά κι ανακαλώ το χαμόγελό σου, το ευγενικό φέρσιμό σου.
Απλώνω το χέρι μου και αγγίζω νοερά τα μάτια, τα μαλλιά σου. Ακουμπώ τη σκέψη μου σε σένα και μαγνητίζομαι από τη γοητεία της ψυχής σου. Στ’ αλήθεια είσαι ξεχωριστός, μα πάνω απ’ όλα είσαι τόσο αληθινός, ανθρώπινος. Οι δείκτες του ρολογιού δεν αντιστέκονται στη λαχτάρα μου να σε ακούσω και σε λίγο οι λέξεις μου πετώντας από τα χείλη μου, τον λαιμό σου θα στολίζουν.
Μίλα μου κι άκου καρτερικά την αγάπη μου που φώλιασε στο στήθος μου για σένα. Πλέον νιώθω μονάχα τους χτύπους της καρδιάς μου, τώρα που η έλξη – αυτή η μεθυστική – ριγεί όλη τη σάρκα. Μην σταματάς. Μίλα μου συνέχεια, τάισέ με αχόρταγα με τη μαγεία σου. Έγινε πια το όνειρο μαζί σου η στέγη του κορμιού μου. «Πώς να λέγεται άραγε η αγάπη μας;» με ρωτάς με απορία στο ύφος της φωνής σου. «Η αγάπη μας όνομα δεν έχει» σου απαντώ σταθερά. «Όσα παιχνίδια κι αν ο χρόνος παίζει, η προσμονή ξέρει τα λεπτά να τα μετρά υπομονετικά».
Μην κλείσεις το τηλέφωνο ακόμη, σε παρακαλώ. Δώσε μου μόνο λίγα λεπτά να σου πω πως θα ‘θελα τώρα να φεύγαμε μαζί, να σε νιώσω, να σε ζήσω… Η αναμονή πάντα πονά, μα κάνει την καρδιά μου πιο δυνατά να σ’ αγαπά. Γιατί αυτός που αγαπά αληθινά, ξέρει να περιμένει και να προσδοκά.
Ελένη Ισπόγλου
https://instabio.cc/eleniispoglou