Μέσα στη νύχτα, έσκισε στα δυο θαρρείς την σιωπή το ουρλιαχτό μου. Κι ήρθαν φωνές και κλάματα γοερά να συμπληρώσουν το μακάβριο σκηνικό. Κι έγινε ο νους μου ένα κουβάρι που μέσα του έκλεισε σκέψεις και πόνους και θυμούς κι ό,τι υπήρχε στην ψυχή μου. Και δεν ήταν λόγια αυτά που ξεστόμιζα, άναρθρες κραυγές ήταν. Καμία συνοχή, καμία συνέπεια, καμία λογική. Και κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέφτη και είδα μπροστά μου ένα παραμορφωμένο τέρας να με κοιτάζει. Κι ύστερα κοίταξα πίσω μου κι είδα εσένα…
Κι ήταν κι εκείνο το μεσημέρι που τα μάτια μου έτρεχαν σαν βρύσες απ’ τα γέλια. Κι ήταν το χαμόγελό μου φωτεινό κι αληθινό. Κι ήταν τα λόγια μου μουσικές, γεμάτα χρώματα. Και γύρω αεράκι δροσερό και μέσα μου φως δυνατό, που έφτανε θαρρείς μέχρι το δέρμα μου και το φώτιζε κι αυτό. Κι έμοιαζαν μελωδίες, μέχρι κι οι σιωπές. Και κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέφτη και είδα μπροστά μου ένα χαρούμενο, σκανταλιάρικο παιδί να με κοιτάζει. Κι ύστερα κοίταξα πίσω μου κι είδα εσένα…
Κι ήταν μέρες και ώρες και στιγμές, που άλλαζε το είδωλό μου στον καθρέφτη, που ήταν άλλη αυτή που με κοιτούσε στα μάτια. Κι ήταν μέρες και ώρες και στιγμές, που άλλαζε θαρρείς το σκηνικό γύρω μου, άλλαζαν τα χρώματα, άλλαζαν οι μουσικές. Και τη μια ένιωθα τη δύναμη μέσα μου να με κατακλύζει και την άλλη τον φόβο να με τυλίγει. Και τη μια ένιωθα την χαρά να με πλημμυρίζει και την άλλη τον τρόμο να με απειλεί.
Κι αλλάζει τόσο γρήγορα κι εύκολα η ζωή… Αλλάζουν τόσο γρήγορα και εύκολα οι καταστάσεις γύρω μας και μέσα μας. Κι αρκεί ένα δευτερόλεπτο για να γκρεμιστούν πύργοι κι ένα δευτερόλεπτο για να χτιστούν παλάτια. Ένα μόνο δευτερόλεπτο κι αυτός που στέκεται απέναντί σου στον καθρέφτη, μοιάζει τόσο αλλιώς.
Μα είσαι κι εσύ. Είσαι κι εσύ που ήσουν πάντα εδώ ό,τι χρώμα κι αν είχε το δωμάτιο, ό,τι ήχο, ό,τι μυρωδιά. Είσαι κι εσύ που δεν τρόμαξες ποτέ μ’ αυτό το τέρας πάνω στο κρύο γυαλί του καθρέφτη μου, είσαι κι εσύ που το αγάπησες περισσότερο ίσως κι από εκείνο το χαρούμενο, σκανταλιάρικο παιδί που εμφανίζεται πάνω του ώρες ώρες. Είσαι κι εσύ, που όποια στιγμή κι αν κοιτάξω πίσω μου, ποτέ δεν λείπεις. Κι ας λείπεις. Κι ας μας χωρίζουν χιλιόμετρα. Κι ας μας χωρίζουν πελάγη. Κι ας μας χωρίζουν όλα.
Είσαι κι εσύ. Μια σταθερά, σε μια τόσο ασταθή ζωή. Μια αλήθεια, σ’ έναν τόσο ψεύτικο κόσμο.
Είσαι κι εσύ. Και πάντα θα είσαι, όπου κι αν είσαι…
Κική Γιοβανοπούλου