Δεν έχω άλλες δικαιολογίες, για να σε δικαιολογήσω…

“Μάλλον θα φταίει η κούραση”, για τις φορές που σου μιλούσα κι απαντούσες απότομα. “Μάλλον θα φταίνε τα οικονομικά προβλήματα”, για τις ώρες που βούλιαζες στον καναπέ και δεν μου χάριζες ούτε βλέμμα. “Μάλλον θα φταίει ο μουντός καιρός”, που δεν είχες καμία όρεξη να βγούμε απ’ το σπίτι. Μαζί. Γιατί μόνος σου είχες ανάγκη να βγεις να ξεσκάσεις κι έφταιγε η πίεση στο γραφείο, που σ’ έκανε να θες να “αναπνεύσεις”.

“Δώσε του λίγο χρόνο, θα συνέλθει”. “Δώσε του λίγο χώρο, θα επανέλθει”. “Κάνε λίγη υπομονή, θα ηρεμήσει”. “Κάνε λίγο τα στραβά μάτια, θα του περάσει”… Ατέλειωτες δικαιολογίες και το μόνο που περνούσε ήταν ο καιρός. Κι εγώ βούλιαζα σε ένα “συμβαίνουν αυτά”, πνιγόμουν από ένα “όλα τα ζευγάρια τα περνούν αυτά”, αυτομαστιγωνόμουν ασταμάτητα από ένα “είναι απλά μια κακή περίοδος”. Κι οι κακές στιγμές έγιναν μέρες, εβδομάδες, μήνες… Και έψαχνα απεγνωσμένα μια καλή στιγμή, σαν σωτήρια λέμβο, να με γλιτώσει απ’ το βούρκο της αδιαφορίας και της ασυνεννοησίας.

Προσπάθησα! Αλήθεια προσπάθησα πολύ να σε δικαιολογήσω. Προσπάθησα απεγνωσμένα να δικαιολογώ και τα αδικαιολόγητα νεύρα και τις αδικαιολόγητες απουσίες και τις αδικαιολόγητες σιωπές. Προσπάθησα με υπομονή, επιμονή, χαμόγελα, να ντύσω πάλι με ήλιους το “μαζί” μας. Προσπάθησα με εκπλήξεις, γέλια και αγκαλιές να το γεμίσω και πάλι με χρώματα. Προσπάθειες που αυτοκτονούσαν, πέφτοντας μία μία στο κενό. Σε ένα κενό, ίδιο με το βλέμμα σου όταν έπεφτε πάνω μου.

Κι απ’ τη μια εσύ στις σπάνιες πια συζητήσεις μας, να προσπαθείς να με πείσεις πως όλα είναι καλά, πως όλα είναι στο μυαλό μου κι απ’ την άλλη εγώ, να προσπαθώ να με πείσω ότι με πείθεις. Και στη μέση ένας σωρός με δικαιολογίες που σου χάριζα, σε μια προσπάθεια να περισώσω ίσως ό,τι είχε απομείνει απ’ τον αυτοσεβασμό μου. Γιατί ήξερα. Όλοι ξέρουν. Πάντα ξέρουν.