Παρεξήγηση! Εγώ τα χέρια σου τα πήρα για αγκαλιά!

“Φεύγω”, “θα φύγω”… το πιο τελεσίδικο είναι το “έφυγα”. Τελειωμένα πράγματα! Έφυγες και είσαι ελεύθερος από ένα ψέμα, μια συνήθεια, την αμφιβολία μιας αγάπης. Έφυγες και έχεις την βεβαιότητα πια να αγαπάς εσύ την ψυχή σου τίμια και ειλικρινά. Η ψυχή μας δεν αγαπιέται εύκολα στ’ αλήθεια από κάποιον και αυτό πονάει. Η ψυχή πρέπει να φεύγει από ό,τι την φθείρει για να αντέξει, αλλιώς εύκολα ποδοπατιέται καθημερινά. Έφυγα χαμογελώντας ειρωνικά στο ψέμα που άφησα πίσω μου. Πίσω το ψέμα, μπροστά η αλήθεια, πήρα μια αληθινή νίκη!

Έξοδος κινδύνου είναι αυτό το “έφυγα”, έξοδος σωτηρίας. Όποιος αγαπάει διάφανα, αξίζει να σωθεί! Έφυγα από μια ιστορία αγάπης, σκηνοθετημένη από εσένα. Έτρεξα μακριά, όταν κατάλαβα ότι χαμήλωσες το βλέμμα σου απέναντί μου για να κρύψεις το ψέμα σου. Αυτό το βλέμμα που τόσο πολύ θαύμαζα για απόδειξη έντιμου ανθρώπου, αποδείχτηκε όπλο υποκρισίας. Τώρα κοιτάζω με απορία το δαχτυλίδι που μου χάρισες. Ήθελες να είναι απλό, χωρίς στολίδια. “Η αγάπη πρέπει να είναι απλή υπόθεση” μου είχες πει. Πόσο απλή υπόθεση είναι, όταν δεν είμαστε δύο;

Το δαχτυλίδι ήταν τετράγωνο. Στη μια γωνία ήσουν εσύ, στις υπόλοιπες πάλι εσύ. Είχες κρύψει και άλλες αγκαλιές που ήθελες μαζί με την δική μου. Έφυγα και ας φιλούσες το δαχτυλίδι, κρατώντας το χέρι μου για να μην φύγω. Παρεξήγηση! Εγώ τα χέρια σου τα πήρα για αγκαλιά, εσύ πάλι τα έκανες αρπακτικά, για να τραφεί ο εγωισμός σου.

Σε άφησα πίσω με την απληστία που ζεις τον έρωτα. Συνεχίζεις να δίνεις αλλού τις ακάλυπτες επιταγές σου, απαιτώντας μάλιστα άμεση είσπραξη. Στην τοκογλυφία βγαίνεις κερδισμένος από τους τόκους και με ζημία στην ηθική σου. Κανένας τοκογλύφος δεν ενδιαφέρεται για την ηθική, συνεπώς δεν έχει χάσιμο.