Λένε ότι ο πόνος μεταμορφώνει, αλλάζει, ξαναδημιουργεί από την αρχή. Δύσκολο να το πιστέψεις αν έχεις βουτήξει βαθιά μέσα του. Αν νιώθεις το μαύρο βαρίδιο να σε τραβάει λίγο-λίγο στο βούρκο και ξάφνου να σε βυθίζει στον πυθμένα. Το μόνο που μπορείς να νιώσεις είναι το χαιρέκακο, σαρδόνιο γέλιο να σε στοιχειώνει και το πέπλο του να σε σκεπάζει τις άγριες νύχτες. Τραγελαφικό, μα συνάμα αληθινό. Πόσο χρόνο χρειάζεται για να φύγει από τη συντροφιά σου; Τι είναι αυτό που τον κάνει να μην ξεμυτίζει από δίπλα σου, ούτε στιγμή;
Το κακό με εμάς τους ανθρώπους, είναι ότι βλέπουμε καθετί που συμβαίνει στη ζωή μας σαν μονιμότητα. Πονάω, άρα θα πονάω για πάντα. Με πλήγωσε ενώ τον/την αγάπησα πραγματικά, άρα θα πληγώνομαι κάθε φορά που πάω να αγαπήσω κάποιον κ.ο.κ. Ο πόνος αδιαμφισβήτητα είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα, που αν μη τι άλλο δε γίνεται να μη νιώσουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας κι ας ευχόμαστε το αντίθετο. Είναι μια διαδικασία μέσα από την οποία επιβιώνουμε και εξελισσόμαστε. Ναι, ο πόνος μπορεί να είναι και θεραπευτικός.
Άπειρα παραδείγματα καθημερινά μας υπογραμμίζουν τη «θετική» επίδραση του πόνου στην πορεία τους. Ο πόνος για κάποιους είναι μια διαδικασία αναγέννησης. Έχεις ακούσει να υποθέσω τη φράση «Αναγεννήθηκε από τις στάχτες του». Ίσως έπρεπε να βιώσεις σε κάποια μορφή τον πόνο για να φτάσεις στο σημείο που βρίσκεσαι τώρα ή στο σημείο που θα βρίσκεσαι στο μέλλον. Είναι μια διαδικασία την οποία πρέπει να περάσεις για κάποιον λόγο. Αυτός ο λόγος, δεν ξέρω αν είναι το όποιο «μαζοχιστικό» σχέδιο του σύμπαντος ή οποίας ανώτερης δύναμης υπάρχει εκεί έξω, αλλά θέλω να πιστεύω ότι συμβαίνει γιατί πρέπει να συμβεί. «Λόγια παρηγοριάς, λόγια για να σου χρυσώσουν το χάπι» κάποιοι θα πουν. Είναι και αυτό μια υπόθεση, δε νομίζεις; Ο καθένας θα πει αυτό που θέλει να ακούσει, αυτό που θέλει να πιστέψει. Μας βολεύει να μεταθέτουμε οτιδήποτε μας συμβαίνει σε ανεξάρτητα από εμάς γεγονότα και πιστεύω είναι η πιο ασφαλής επιλογή. Μας φοβίζει το ανοίκειο, το ξένο, γιατί δε μπορούμε να το διαχειριστούμε. Αποζητούμε πάντοτε την εύκολη λύση, για προστασία. Αυτή η «πανοπλία» όμως, αντί να μας προστατεύει, μας κάνει περισσότερο τρωτούς. Ενδυόμαστε τη φορεσιά του πολεμιστή, ενώ μέσα μας δεν έχουμε αποθέματα για να πολεμήσουμε.
Κι ας μην ξεχνάμε, δεν είναι μόνο τα «όπλα» αυτά που σώζουν τον ήρωα, αλλά το μυαλό του και ο τρόπος που θα τα χρησιμοποιήσει. Επομένως, αντί να προσπαθείς να αποδιώξεις τον πόνο που σε περιβάλει, γιατί δεν προσπαθείς να τον αποδεχτείς και να τον κατανοήσεις; Κάποια στιγμή θα βαρεθεί, πίστεψε με και θα φύγει. Ποντάρει στην άρνησή σου, αλλά θυμήσου, εσύ είσαι… ο πολεμιστής!
Αικατερίνη Χριστοδούλου
https://oneirwnpenes.blogspot.com/