Μην μου αγοράζεις άλλα δώρα. Φτάνουν! Δεν θα καλύψουν το κενό της μοναξιάς μου, ούτε την απουσία σου. Πες το λοιπόν! Κοίτα με στα μάτια και πες μου πως κουράστηκες! Μ’ αγάπησες, νοιάζεσαι για εμένα, αλλά δεν με αντέχεις άλλο! Φτάνει! Μην γυρνάς αλλού το βλέμμα, κανείς δεν θα μας κατηγορήσει για έλλειψη συναισθημάτων. Τα ζήσαμε όλα!
Φτάσαμε στην μέση ή στο τέλος, πώς το νιώθεις εσύ; Πώς ένα φιλί κατάντησε να είναι δεδομένο και γιατί ζητιανεύω έναν έρωτα που δεν μπορώ να έχω;
Έγινα τα πάντα για να σε κρατήσω, για να με κρατήσω. Αλλά δεν αρκεί. Ξέμεινα από καύσιμα και κουράστηκα να οδηγήσω ξανά προς το βενζινάδικο! Λέω ν’ αφήσω το αυτοκίνητο και να κάνω μια βόλτα με τα πόδια. Απ’ αυτές που σε παρακαλούσα να κάνουμε μαζί και με κοιτούσες βαριεστημένος, μην μπορώντας να καταλάβεις πως είχαν ζωτική σημασία για εμένα.
Δεν θέλω άλλο να προτείνω, δεν μπορώ άλλο ενθουσιασμό, φτάνουν οι διεκδικήσεις των αυτονόητων. Δεν μπορώ άλλο να «παίζω» σε στημένα σκηνικά, έτσι ώστε να σου γεννήσω αισθήματα. Ό,τι δεν είναι ξεκάθαρο και στους δυο, δεν μοιράζεται. Γίνεται βάσανο και μετατρέπεται σε απογοήτευση και πίκρα. Και η αλήθεια είναι πως ψάχνω, αλλά δεν βρίσκω, κοιτάω, αλλά δεν βλέπω…
Είσαι και εσύ που δεν με βοηθάς. Έρχεσαι και ταράζεται η σκέψη μου. Πώς; Εξήγησε μου πώς γίνεται να είμαστε τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά την ίδια ακριβώς στιγμή; Δεν σμίξαμε ποτέ πραγματικά, το ξέρεις. Δικός μου νομίζω δεν υπήρξες ποτέ! Στην κοσμάρα του ο καθένας!
Κανένα αίσιο τέλος δεν ακολουθεί τους δεσμούς που αφέθηκαν να υπάρχουν! Εσύ αγαπάς περισσότερο θαρρώ και ανέχεσαι την κακοτροπιά μου, την ακατάστατη καθημερινότητά μας! Αλλά και εγώ σου έδειξα και έκρυψα καλά ταυτόχρονα, το μέγεθος της «ανωτερότητάς» μου. Την βιώνω κάθε ημέρα. Δεν έπρεπε να την κάνω γνωστή. Δεν χρειάζεται τόση!
Είσαι δικός μου λες, αλλά ακόμα και όταν είμαστε μαζί, νιώθω την απόσταση να μεγαλώνει. Κάθε βράδυ και περισσότερο. Μην κοιτάς άλλο το κινητό σου, υπάρχουν και άλλοι τρόποι να με αποφύγεις. Στο κάνω εύκολο! Αποχωρώ… χρόνια τώρα…
Ελένη Ρέγγα