Έρχεται η στιγμή που μετανιώνεις που δεν έχεις πολλές φωτογραφίες για να θυμάσαι αυτό το “μαζί”. Ένα “μαζί”, που ακόμα και 4 χρόνια δεν ήταν αρκετά για να χωρέσουν μια αγάπη ζωής.
Ζούμε σαν να είναι ο χρόνος δεδομένος. Λέμε συχνά “σήμερα δεν μπορώ, άστο αύριο” και αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Εκφράσεις συχνές όπως:
Θα πάμε την άλλη εβδομάδα…
Έχουμε χρόνο…
Δεν τελείωσαν οι μέρες…
Κάποια στιγμή θα πάμε…
Όλες αυτές οι εκφράσεις που τις λέμε γιατί νομίζουμε ότι πάντα θα έχουμε χρόνο και θα είμαστε στην ζωή αιώνια. Και έρχεται η στιγμή που ο χρόνος πίσω δεν γυρίζει.
Αφήσαμε στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα να χαθούν, γιατί είχαμε την εντύπωση ότι ακόμα και μετά από ένα χρόνο θα είναι εκεί να μας περιμένουν. Έτσι κάπως το δικό μας “μαζί” πέρασε στην αιωνιότητα και οι πέντε φωτογραφίες που ξεθώριασαν με τον χρόνο, έμειναν να μου θυμίζουν ότι κάποτε υπήρξες, όταν όλοι οι υπόλοιποι σε ξέχασαν σαν να μην έζησες στην δική τους ζωή.
Και τελικά όλοι καταλήγουμε να γίνουμε μια φωτογραφία που στην αρχή βρίσκεται σε κοινή θέα και με τα χρόνια καταλήγει σε ένα σκοτεινό συρτάρι, κάπου μέσα στην σκόνη. Και όταν οι αναμνήσεις σε πνίγουν και βγάζεις τις φωτογραφίες, έχουν πλέον ξεθωριάσει όπως τα συναισθήματά μας.
Από το δικό μας “μαζί”, έμειναν πέντε φωτογραφίες. Δεν ξεθώριασαν, έμειναν ζωντανές, με χρώματα ζωηρά να μου θυμίζουν ότι το μάθημα της αγάπης θα μείνει ζωντανό στην καρδιά και όσο μένει εκεί, τίποτα δεν ξεθωριάζει…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/