Μου λείπεις! Κι αν είναι κάτι που πονάει πιο πολύ απ’ αυτό, είναι που δεν θα μάθεις ποτέ το πόσο, γιατί ξέρω πως δεν σου αξίζει να ξέρεις… Μονάχα εγώ ξέρω πόσες φορές πάλεψα με τον ίδιο μου τον εαυτό και πόσες φορές κατάφερε να με νικήσει. Πόσα βράδια αποκοιμήθηκα μετρώντας λάθη και ψέματά σου, προσπαθώντας έτσι να ξυπνήσω τον εγωισμό μου, μπας και καταφέρει εκείνος να βγάλει άκρη με την καρδιά. Με μια καρδιά που ακόμη χτυπάει σιγανά, με την ελπίδα να γυρίσεις. Με μια καρδιά που ακόμη σιωπηλά, δακρύζει για σένα.
Είναι κι αυτές οι αναμνήσεις που απέτυχα να σκοτώσω, όσο κι αν το προσπάθησα. Είναι κι αυτές οι θύμησες που δεν κατάφερα ν’ αποκοιμίσω, όσο κι αν τις νανούρισα με δάκρυα. Είναι που όσο κι αν με πάλεψα, δεν κατάφερα να σε νικήσω. Ακόμη μου λείπεις… Ακόμη μου λείπει το βλέμμα σου, αυτό το βλέμμα που κατάφερνε να γκρεμίζει όλες μου τις άμυνες. Ακόμη μου λείπει το φιλί σου, αυτό το φιλί που ημέρευε όλα τα άγριά μου.
Μου λείπει αυτό που γινόμουν μέσα στα χέρια σου. Αυτό το ανέμελο, χαμογελαστό πλάσμα που μεταμορφωνόμουν στην αγκαλιά σου. Μου λείπει αυτό το φως που γέμιζε το “είναι” μου, με κάθε σου χαμόγελο. Αυτή η γλυκιά αναμονή μέχρι να σε ξαναδώ. Αυτός ο αθόρυβος λυγμός κάθε που σε αποχωριζόμουν. Αυτός ο έρωτας που σαν σίφουνας κατάφερε να διαλύσει τα πάντα γύρω μου και μέσα μου. Αυτός ο έρωτας που ανέτρεψε ό,τι πίστευα, ό,τι νόμιζα, ό,τι ήθελα. Αυτός ο έρωτας που το τέλος του, με άφησε έναν άλλον άνθρωπο…
Μου λείπεις, μα ακόμη το παλεύω, ακόμη με παλεύω. Μου λείπεις, μα ακόμη κρατάω και καταφέρνω να πετάω στον τοίχο το κινητό κάθε που πάει η καρδιά να σχηματίσει τον αριθμό σου. Γιατί όσο κι αν μου λείπεις, ξέρω. Ξέρω πως όσο κι αν καταφέρνει μια σου σκέψη να πατήσει θαρρείς delete σ’ όλα τα λάθη, σ’ όλα τα ψέματα, δεν διαγράφεται η υποκρισία, δεν διαγράφεται η προδοσία, δεν διαγράφεται η υποτίμηση… Μου λείπεις! Κι αν είναι κάτι που πονάει πιο πολύ απ’ αυτό, είναι που δεν θα μάθεις ποτέ το πόσο, γιατί ξέρω πως δεν σου αξίζει να ξέρεις…
Κική Γιοβανοπούλου