Ίδιο το έργο έχει παιχτεί κι ανάμεσα μας μια σκηνή. Επίμονη και αμαρτωλή σε ένα κρεβάτι εγώ κι εσύ. Μόνοι μας και παθιασμένα γυμνοί, ξοδεύοντας ώρες ατελείωτης ηδονής. Ένα έργο που ποτέ κανένας δεν θα δει. Ένα έργο που έχει εμένα κι εσένα πρωταγωνιστές.
Αλήθεια, για πόσο ακόμα θα ζεις φυλακισμένος σε μια σκέψη; Στην σκέψη ότι με έχασες. Στην σκέψη ότι με αγγίζει άλλος τώρα πια. Στην σκέψη ότι δεν θα έχω χρόνο για σένα πια.
Θυμήσου, στην φυλακή που μπήκες, εγώ κρατάω τα κλειδιά. Μπορώ να τα πετάξω ή να τα κρατήσω. Μπορώ να σε κρατήσω φυλακή για όλη σου την ζωή. Μπορώ να αδιαφορήσω, αλλά και να σε αγαπήσω. Μπορώ να σταματήσω, αλλά και να προχωρήσω.
Η φυλακή σου είσαι εσύ!
Χρυσάνθη Σ.
Advertisements