Απόψε υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην σε περιμένω πάλι. Του είπα ότι πρέπει πια να το καταλάβει πως δε θα σε ξαναδεί. Ό,τι νόμιζα πως είχαμε ήταν μια ψευδαίσθηση, μια ουτοπία χτισμένη πάνω σε σαθρό υπόβαθρο από αναμνήσεις όμορφων στιγμών και προσδοκίες ότι θα ξανάρθουν. Με κρατούσες με λίγες στιγμές που κι αυτές μέρα με τη μέρα τις έκανες όλο και λιγότερες. Σαν χαλάκι που τραβούσες λίγο λίγο κάτω από τα πόδια μου, μέχρι που βρέθηκα να πατώ ξυπόλυτη στο κρύο πάτωμα.
Πού χάθηκες; Γιατί πια δε με αναζητάς; Τι έγινε και απομακρύνθηκες πάλι; Θέλω να πάψω να βασανίζομαι από αυτά τα ερωτήματα. Θέλω να πάψω να σε σκέφτομαι και να σε νοσταλγώ. Να ξεχάσω τα μάτια σου, το άγγιγμά σου, τις βραδιές που με έσφιγγες πάνω σου. Όλα λένε τελειώνουν μια μέρα και πρέπει να μην κοιτάμε πίσω. Να πηγαίνουμε παρακάτω. Δεν είσαι όμως από αυτούς που έχουν το θάρρος να δώσουν εξηγήσεις. Ίσως και να μη θες να κλείνεις πόρτες, για να μπορείς όποτε γουστάρεις να τις ξανανοίξεις πάλι. Εγώ όμως θέλω να κλείνω με σιγουριά τις πόρτες πίσω μου και να μην τις ξανανοίγω πάλι. Γι’ αυτό και επέμεινα. Γι’ αυτό και περίμενα. Γι’ αυτό και τσαλάκωνα κάθε φορά τον εγωισμό μου, την αξιοπρέπειά μου και δεχόμουν το κάλεσμά σου, όσο κι αν έβλεπα ότι όσο πάει και φθίνει.
Γιατί ήθελα να το ζήσω όλο, όσο με παίρνει. Γιατί ήθελα να δω το αδιέξοδο και το τέλος, χωρίς να αφήσω απωθημένα. Και μπλέχτηκα σε ένα παιχνίδι που με κατάπινε και με κατάτρωγε αντί με θρέφει. Έσκαβα το δικό μου λάκκο, αντί να χτίζω όπως νόμιζα ένα αύριο στο «μαζί». Και έκανα εν τέλη μια τρύπα στο νερό. Ούτε σε χόρτασα ποτέ, ούτε σε κέρδισα. Και τώρα πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου και να πάω στη γωνίτσα μου να γλείψω τις πληγές μου. Μη με αναζητήσεις καλύτερα. Μη με ψάξεις, αν δεν θες αυτό που θέλω και εγώ από σένα. Άσε με να ξεχάσω ήσυχα. Γιατί είναι κρίμα να χαραμίζομαι για τόσο λίγο. Βρες άλλες να παίξεις αν θες. Άσε με να χαθώ και να ξεχάσω…
Μαντώ Κάραλη