Η αγάπη ήξερα πως δεν ματώνει, δεν οπλίζει κανένα χέρι, δεν σκοτώνει, δεν αφαιρεί ποτέ καμία ζωή. Πόσο χάλασε αυτός ο κόσμος! Ποιος μπορεί πραγματικά να σταθεί και να πάψει το ένα χτύπημα, να φέρνει το άλλο;
Πολύ θλίψη μαζεύτηκε τώρα τελευταία. Κακές στιγμές και απουσίες, στοιχίζοντας ανθρώπους και την αγάπη. Μια ασπίδα προστασίας που ακόμη δεν έχει υψωθεί, γυρεύουν απεγνωσμένα αρκετοί αναμεσά μας.
Μέχρι χθες ήταν εκείνες, αύριο κανείς δεν ξέρει ποια άλλη μπορεί να είναι. Ίσως και δίπλα μας ακόμη, κοντά μας, εκεί που δεν πάει ο νους ή και όχι, δεν έχει και τόση σημασία. Ο κακός ο εφιάλτης δεν σταματάει. Μετατρέπεται σαν μια παρουσία, που φωνάζει δυνατά “είμαι εδώ”. Δεν γίνεται να μην ακούμε, να μην βλέπουμε τα απάνθρωπα σημάδια που αφήνουν κι άπειρες απορίες μαζί, που δεν σβήνουν με κανένα χρόνο και τρόπο, όταν έρθει η κακιά στιγμή.
Σίγουρα μέσα σε μια “σιωπή”, πολλά μπορούν να γραφτούν και τις περισσότερες φορές είναι τ’ αναπάντεχα. Μια αλήθεια που ήταν κρυμμένη γεμάτη φόβο, ενοχή κι απόγνωση. Κι όμως, η “φωνή”, μπορεί να καταφέρει να κάνει την ασπίδα που αναζητά ο καθένας γύρω του…
Δέσποινα Γρηγοριάδη