Μεγάλωσα μ’ αυτά τα “πρέπει” του νου κι όχι της καρδιάς. Η μάχη ήταν άνιση. Κατάπια τις ευθύνες, τους έδωσα πολύ χώρο, τόσο που έπνιξαν τις επιθυμίες, τα όνειρα. Κι ήρθε μια στιγμή, μια νύχτα για να τα ισοπεδώσει όλα.
Διάλεξα το δρόμο που με πάει στο ξέφωτο, μακριά απ’ τη σπηλιά με το σκοτεινό δράκο. Παραπάτησα, μάτωσα, πληγώθηκα. Ήταν σκληρός ο αγώνας, αλλά όταν άρχισα να γεύομαι τη λύτρωση, αναλογίστηκα ότι άξιζε τον κόπο τόση προσπάθεια. Κάποιες στιγμές μόνο αναρωτιέμαι “μήπως θα ‘ταν καλύτερα να κλωτσούσα τα πρέπει”; Χαμογελώ κι αρνούμαι να πάει η σκέψη παραπέρα.
Τάχα γιατί δεν ακολούθησες; Αν θες, ακόμα έχω μια αγκαλιά ανοιχτή για σένα, αλλά τολμάς;
Στέλλα Σωτήρκου
Advertisements