Τυφλώνει ο έρωτας κι αυτά που βλέπει, τα συγχωρεί και γρήγορα τα ξεχνάει. Θυμώνει ο έρωτας, μα με αντάλλαγμα μια ζεστή αγκαλιά και δυο γλυκά φιλιά, λησμονεί. Χαρίζει χρώματα και μουσικές και μυρωδιές μεθυστικές κι εύκολα καταχωνιάζει σε σκοτεινές γωνιές τα άσχημα, με αντάλλαγμα στιγμές ευτυχίας. Και συνεχίζει το παραμύθι… Συνεχίζει για όσο η πριγκίπισσα καθισμένη στον πιο ψηλό πύργο, βλέπει μικρά ακόμη και τα μεγαλύτερα λάθη, για όσο ο πρίγκιπας είναι απασχολημένος να σκοτώνει όλους τους δράκους και δεν βλέπει καθαρά, ακόμη και τα πιο ασυγχώρητα λάθη. Μα για πόσο θαρρείς κρατάει το παραμύθι; Για πόσο τα αδικαιολόγητα λάθη, θα κρύβονται πίσω από τα δυνατά πάθη;
Τυφλώνει ο έρωτας και όσο η καρδιά κρατά τα ηνία, ίσως κρατά παραμορφωτικό φακό και δεν σ’ αφήνει να δεις την απόλυτη αλήθεια. Ίσως ηθελημένα σε κάνει να παραβλέπεις κάθε τι κακό, για να κερδίζει στιγμές. Κι ίσως όσο περνάει ο καιρός, απ’ τον πιο ψηλό πύργο, σε κατεβάζει σιγά σιγά κι ούτε που καταλαβαίνεις πότε έφτασες κάτω, στο χώμα, πότε άρχισες να πέφτεις ακόμη και κάτω απ’ αυτό και να βυθίζεσαι αργά, αλλά σταθερά σε σκοτεινά, ανήλιαγα υπόγεια.
Μα έρχεται μια στιγμή που το μυαλό, ξεφεύγει απ’ τα δίχτυα που ο έρωτας το είχε εγκλωβίσει. Σηκώνεται και παίρνει τον έλεγχο, ανοίγοντας την καρδιά και τα μάτια σου, δείχνοντάς σου τι έκανες, τι έπαθες και τι ακόμη θα πάθαινες αν δεν ερχόταν αυτό να σε σώσει. Κι ίσως πονέσει η συνειδητοποίηση, μα είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσεις να αφήνεσαι να πνίγεσαι στο σκοτάδι. Είναι ο μόνος τρόπος ν’ ανατρέψεις την καθοδική πορεία και να ψάξεις μέσα σου να βρεις την δύναμη να γυρέψεις και πάλι το φως.
Δεν μετράει λάθη ο έρωτας, στιγμές μετράει, στιγμές ευτυχίας και φιλιά και όνειρα. Χαντακώνει τα άσχημα, για να κερδίζει χαρές. Μα έρχεται η στιγμή που ξυπνά το μυαλό απ’ τον λήθαργο που ο έρωτας το στέλνει, ξυπνά κι επαναστατεί, ζητώντας πίσω την αξιοπρέπεια, την ηρεμία και την ασφάλειά του. Γιατί έρχεται η στιγμή που δεν είναι αρκετά τα ψίχουλα, με αντάλλαγμα τα όλα σου. Γιατί έρχεται η στιγμή που τα λάθη, σκοτώνουν ακόμη και τα πιο δυνατά πάθη…
Κική Γιοβανοπούλου