Από την πρώτη στιγμή ήμουν απόλυτα πεπεισμένη πως η ιστορία αυτή θα είναι μια ακόμη επανάληψη των προηγούμενων. Είχα παραιτηθεί από την ιδέα μιας νέας γνωριμίας και κάθε προσπάθειας “να πάω παρακάτω” με αυτό τον τρόπο. Συνέχιζα παρακάτω μόνη μου και τολμώ να πω πως αυτό το διάστημα εγώ και ο εαυτός μου κάναμε την καλύτερη παρέα. Απέκλυα κάθε πιθανό σενάριο φλερτ, όντας απογοητευμένη με τους ανθρώπους γύρω μου και το είδος των σχέσεων που κυκλοφορεί τελευταία, σαν να έχω ξεχάσει και εγώ τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου, την αίσθηση του να ανήκεις κάπου και την αγάπη. Έλα όμως που όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει…
Ήταν μια όμορφη μέρα. Ήμουν σε εξαιρετικά κέφια μετά από αρκετό καιρό και εντελώς ανυποψίαστη για το τι θα ακολουθήσει. Και έτσι “εμφανίστηκες” εσύ και ενώ ήμουν κάθετη, οριζόντια και διαγώνια στην σκέψη και μόνο του να μπω ξανά στην διαδικασία να βγω πρώτο ραντεβού με τον οποιονδήποτε, ακόμη και αν έμοιαζε με το celebrity crush μου, καθόλου αρνητική δεν θα με χαρακτήριζες όταν μου πρότεινες να πιούμε έναν καφέ. Όσο με τρόμαζε, άλλο τόσο ήθελα να το ζήσω. Χωρίς να ξέρω το γιατί. Κι ας ήμουν ήδη σίγουρη για το τι θα αντιμετωπίσω.
Αηδίες! Καθόλου σίγουρη! Καχύποπτη από κούνια θα με έλεγα εγώ. Και εκείνο το κακορίζικο πρώτο ραντεβού που τόσο φοβόμουν ήρθε και εμείς μιλούσαμε ακατάπαυστα, πηγαίνοντας από το ένα θέμα στο άλλο και ήταν λες και ο χρόνος είχε σταματήσει. Οι ώρες κύλησαν σαν νερό όμως. Οι κινήσεις σου μου έδειχναν πως η βραδιά είχε αποκτήσει και για σένα ξαφνικά ενδιαφέρον. Συνεχίσαμε την κουβέντα μας ανταλλάσσοντας όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσαμε, σαν να υπήρχε η ανάγκη να καλυφθούν οι όποιες αμφιβολίες και απορίες υπήρχαν.
Στην διαδρομή της επιστροφής, προσπαθούσα να καταλάβω πώς με έκανε να νιώσω αυτή η νέα και απροσδόκητη γνωριμία. Σίγουρα ένιωθα έναν ενθουσιασμό, αλλά με προσγείωσα αμέσως με τον φόβο να μην φάω για άλλη μια φορά τα μούτρα μου. Με γοήτευσαν αρκετά στοιχεία σου, αλλά φρόντισα ένα ένα να τα καταρρίψω πριν να είναι αργά. Δεν είχα στο μυαλό μου, όχι δεύτερο ραντεβού, ούτε καν δεύτερο μήνυμα! Όσο και αν απόλαυσα την παρέα σου, δεν θα έκανα καμία κίνηση αν δεν έκανες εσύ. Και έκανες και την επόμενη και την πιο μετά και ξανά πάλι…
Οι μέρες περνούσαν και εγώ περίμενα στην γωνία πότε θα πεις ή θα κάνεις κάτι που δεν μου αρέσει. Σου έβαζα tasks χωρίς να το γνωρίζεις, απλά και μόνο για να καλύψω την καχυποψία μου στις τόσο καλές και εν τέλει ειλικρινείς προθέσεις σου. Και εσύ αντί να κάνεις λάθη, έκανες και έλεγες περισσότερα και από τα προσδοκώμενα. Δημιούργησες πολύ σύντομα μια αίσθηση ασφαλείας χωρίς κανένα παιχνίδι ή ψηστήρι. Δεν εξαφανίστηκες ξαφνικά όπως περίμενα, ούτε έκανες άλλα από αυτά που έλεγες. Σωστός κύριος!
Και έτσι εγώ και η καχύποπτη πλευρά μου μείναμε να χειροκροτάμε την συμπεριφορά σου, σαν να είναι κάτι ξεχωριστό. Καθόλου ξεχωριστή δεν είναι. Είναι πέρα για πέρα φυσιολογικό όλο αυτό, αλλά ζώντας σε αρρωστημένες καταστάσεις, το φυσιολογικό μοιάζει αλλόκοτο. Όσο σίγουρη λοιπόν κι αν ήμουν πως τίποτε διαφορετικό δεν θα έχεις από τις φτηνές απομιμήσεις “αληθινών” ανθρώπων που κυκλοφορούν εκεί έξω και όσο καχύποπτη κι αν επιδίωκα από άμυνα να είμαι απέναντι σου, τόσο βέβαιη είμαι πως έπεσα έξω τελικά μαζί σου και το ανακαλύπτω κάθε φορά που με εκπλήσσεις θετικά.
Αντωνέλικα Ρέβελου
κοίτα να δείς που μπήκες στο μυαλό μου…κοίτα να δεις που κι άλλοι είναι σαν εμένα..μπράβο,
αυτό περιμένουμε και ελπίζουμε, να χειροκροτήσουμε το απροσδόκητο, το θετικό και αναπάντεχο και αυτό που φαντάζει απίθανο να έρθει εκεί που δεν το περιμένεις και στη τελική δεν το έχεις κι ανάγκη για να είσαι ευτυχισμένος αλλά είσαι εκεί για να το δεχθείς γιατί το επιθυμείς και αξίζει να έρθει στη ζωή σου!!!