Γιατί πληγώνουμε όσους μας αγαπούν;

Αλλόκοτος μηχανισμός ο ψυχισμός του ανθρώπου. Περίεργος! Κάποιες φορές αντιδράει παρορμητικά στην προσπάθειά του να αμυνθεί, μα αυτό γυρνάει μπούμερανγκ στον ίδιο. Άλλες πάλι, ζυγιάζει με ακρίβεια τις κινήσεις του, μετρημένα και υπολογιστικά, φέροντας τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περίμενε και προσδοκούσε. Κι όλα αυτά είτε εις βάρος του ίδιου, είτε εις βάρος των άλλων, είτε και των δύο μαζί. «Είμαστε υπεύθυνοι των πράξεων και των συνεπειών μας» ακούμε συχνά. Όντως αληθεύει. Πάντοτε ακολουθούν οι συνέπειες, ως τρανταχτή απόδειξη των επιλογών μας. Τι συμβαίνει όμως όταν έχουν αντίκτυπο και σε άλλους ανθρώπους; Όταν εμπλέκονται και τα συναισθήματα τρίτων; Γιατί πληγώνουμε χωρίς να το θέλουμε; Γιατί πληγώνουμε και πληγωνόμαστε; Τι είδους μαζοχισμός μας τρέφει; Γιατί πληγώνουμε αυτούς που μας αγαπούν; Ίσως είναι τα πιο εύκολα θύματα, δυστυχώς.

Όποιος αγαπάει, υπομένει και κάνει συμβιβασμούς. Όποιος νοιάζεται, προσπαθεί και συνήθως τις περισσότερες φορές είναι εκείνοι που προσπαθούν περισσότερο και από τους ίδιους που πληγώνουν. Κάνουν ό,τι μπορούν για να αλλάξουν μια κατάσταση. Είναι εκείνοι που κρατούν σφικτά το σχοινί μην φύγει, ενώ τους έχει ήδη ματώσει και γδάρει μέχρι το κόκκαλο. Μα δεν τα παρατάνε κι ας ξέρουν ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει. Δεν τρέφουν ελπίδες, μα είναι οι ίδιοι ελπίδα…

Έχουμε μάθει να κρυβόμαστε πίσω από τα συναισθήματά μας με περίτεχνο τρόπο. Η αυθεντικότητα εκλείπει και τη θέση της παίρνει η «εικόνα». Χαρούμενες ζωές ποστάρονται συνεχώς στο βωμό των αριθμών και των στατιστικών μηχανών. Ζωές αλλοιωμένες και ψευδείς. Παραμορφωμένοι εαυτοί που οδηγούν σε διαστρεβλωμένες αντιλήψεις για το πιο υπέροχο θαύμα που μας συμβαίνει. Τη ζωή μας! Υπαρκτικά ανύπαρκτοι… Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι τα ml του υαλουρονικού στα πρησμένα όλο απόγνωση χείλη του τάδε χρήστη και ο αριθμός των δροσερών Μοχίτο στη Τζαμάικα. Εικονικές ζωές βουτηγμένες στην παλίρροια της δημοσιότητας. Λίγα λεπτά προσπάθειας ανακούφισης από την βαρετή μας ζωή και ξανά ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Ασταμάτητα.

Και συνεχίζεις να πληγώνεις, γιατί είσαι ο ίδιος πληγωμένος. Γιατί αντί να δώσεις προτεραιότητα στον ψυχισμό σου, στα δικά σου συναισθήματα, στο να κατανοήσεις τον εαυτό σου, επιλέγεις την εύκολη λύση. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί συμπεριφέρεσαι, όπως συμπεριφέρεσαι; Γιατί υιοθετείς συγκεκριμένα μοτίβα στον τρόπο που λειτουργείς και πράττεις; Τι είναι αυτό που σε οδηγεί στην εκάστοτε επιλογή; Είναι όντως η πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει μέσα σου ή μια διαστρεβλωμένη εικόνα που έχεις δώσει εσύ ο ίδιος στην κατάσταση; Παρατηρείς γεγονότα στο κοντινό παρελθόν, που σου θυμίζουν τις επιλογές σου στο σήμερα;