Και με μια κίνηση συμπάθειας, ακούμπησε τις άκρες των μαλλιών μου με τα δάχτυλά της. Δεν ήξερα πόση ώρα είχε περάσει, δεν ήξερα καν το όνομα αυτής της γυναίκας, το μόνο που θυμόμουν ήταν το κενό, αυτό που η άπνοιά μου με έριξε μέσα… Μήνες τα μάτια δεν άφηναν τον ύπνο να έρθει. Ο λόγος πάντα ο ίδιος, η απώλειά σου, αυτή η απώλεια που πονάει διπλά, γιατί είσαι ζωντανός και εγώ σε σκότωσα μέσα μου σε ένα βράδυ. Σε έκρυψα σε μια γωνιά και ερχόμουν να κοιτάζω ό,τι άφησες πίσω. Κάτι πληγές πάνω μου που δεν θα κλείσουν ποτέ, ένα χαμόγελο σπάνιο στις στιγμές και η φωνή σου, που όλα τα έκανε καλύτερα…
Δεν υπολόγισα ότι αυτή η φωνή που αγάπησα, θα γινόταν σειρήνα πολέμου και τα μάτια σου θα έριχναν σφαίρες. Και όλα αυτά για ένα λάθος μου, γιατί σε αγάπησα ενώ δεν ήθελες. Άκου τι έκανα! Σε αγάπησα, ενώ δεν ήθελες! Και έκανα υπομονή. Και έριχνα στάχτη στα μάτια, για να μην καταλάβεις και φύγεις. Κι εσύ τόσο πιο πολύ με πονούσες. Κι εγώ έπεφτα και συνέχιζε αυτή η μάχη… Και άλλαξα όπλο, μίλησα, άνοιξα πυρ κατ’ ευθείαν στην καρδιά σου. Όχι, δεν κατάφερα τελικά τίποτα… Ώσπου μια μέρα κουρασμένη από τις μάχες και τις πληγές, από το διαλυμένο καταφύγιό μου, σε σκότωσα! Σε σκότωσα και πέθανα και εγώ…
Και η ζωή συνεχίζεται με μόνο λόγο τον ίδιο τον θάνατο. Ζωντανό, ψυχρό και επώδυνο. Γιατί ξέρεις, στην αγάπη μόνο τα αμοιβαία, τα ακαριαία έχουν λόγο νίκης. Τα υπόλοιπα, δεν είναι λόγος για καμία πληγή και για κανένα δάκρυ…
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)