Και πώς ν’ αγαπήσεις, αν όχι ολοκληρωτικά; Και πώς να ερωτευτείς, αν όχι απόλυτα; Πώς να κρατήσεις πισινές, όταν το συναίσθημα χτυπάει κόκκινο κι η καρδιά σε διατάζει να αφεθείς; Πώς να μην ποντάρεις τα πάντα σου, όταν η καρδιά σε διατάζει να παραδοθείς; Κι αν καταφέρεις τελικά να συγκρατήσεις όσα νιώθεις κι αν καταφέρεις να δίνεις με το σταγονόμετρο όσα κατακλύζουν το μέσα σου, πού χάνεται η μαγεία του έρωτα; Πού εξατμίζεται η ουσία του αυθόρμητου;
Επιλογές είναι όλα μωρό μου και ο καθένας με τις δικές του κοιμάται. Κι εγώ επέλεξα να ρισκάρω και να απιθώσω τα όλα μου μπροστά στα πόδια σου, για να κερδίσω το να κοιμάμαι μέσα στα χέρια σου. Έβαλα τη λογική μου στο mute, πάτησα γκάζι και ανέβασα ταχύτητα με μόνο προορισμό την αγκαλιά σου. Γιατί σ’ ερωτεύτηκα. Γιατί σ’ αγάπησα. Γιατί μέσα απ’ το φιλί σου, πήρα μια τζούρα από παράδεισο…
Μα είναι ακριβά τα όνειρα. Είναι ακριβά όταν τοις μετρητοίς τα πληρώνεις. Είναι ακριβά κι επώδυνα όταν στέκεσαι στο ταμείο κι ενημερώνεσαι πως δεν υπάρχει αντίκρισμα. Μα στο ‘χα πει απ’ την αρχή “χαλάλι σου κι ας με πληγώσεις”. Στο είχα πει “χαλάλι σου κι ας με προδώσεις”. Και τα έκανες. Και τα δυο…
Κι αν δεν κράτησα πισινές. Κι αν πόνταρα τα πάντα μου. Κι αν δεν συγκράτησα όσα νιώθω, χαλάλι σου! Κι ας προδόθηκα. Κι ας πόνεσα. Κι ας διαλύθηκα. Χαλάλι σου όλα κι ας μην τα εκτίμησες ποτέ. Κι ας μην τα σεβάστηκες ποτέ. Δεν σου κρατώ κακία, μα κρατώ απόσταση. Δεν σε μισώ, μα δεν θέλω επαφή. Χαλάλι όλα! Χαλάλι και τα χιλιόμετρα που έκανα για σένα, μα τώρα πια δεν κάνω ούτε βήμα!
Κική Γιοβανοπούλου