Υπάρχει αλήθεια “σωστός” τρόπος ν’ αγαπάς; Υπάρχουν συγκεκριμένες συμπεριφορές, πράξεις “κλειδιά” και κατάλληλα λόγια, για να εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου; Υπάρχουν “πρέπει” που οφείλεις να “υπακούς” και να τηρείς, για να δείχνεις όσα νιώθεις; Κι αυτά τα “πρέπει”, είναι για όλους τα ίδια; Είναι αντικειμενικές οι “σωστές” συμπεριφορές κι οι πράξεις;
Διαφορετικοί είμαστε όλοι. Διαφορετικά τα “θέλω”, οι ανάγκες και τα ζητούμενά μας. Διαφορετικοί είμαστε όλοι κι η αγάπη είναι μία κι ας εκδηλώνεται απ’ τον καθένα μας διαφορετικά. Ίσως αυτό που χρειάζεσαι να λάβεις, είναι αυτό που δίνεις. Ίσως αυτό που θέλεις, είναι αυτό που προσφέρεις. Κι ίσως να μην το κάνεις ακριβώς με τον τρόπο που ο άλλος περιμένει. Ίσως να μην το κάνεις με τον τρόπο που ο άλλος επιθυμεί. Μα να είναι αγάπη δεν έχει σημασία; Ή μήπως όχι;
Να σε διεκδικώ κάθε λεπτό, να σε ζηλεύω, να σε επιθυμώ ή να σ’ αφήνω ελεύθερο, να έχεις τον δικό σου χωροχρόνο και να υπάρχω μόνο όταν επιθυμείς; Να σ’ αγκαλιάζω σφιχτά, να σ’ αγγίζω και να σε φιλάω σε κάθε ευκαιρία ή να συμβιβάζομαι με τον τόπο και το χρόνο, κρατώντας τις “πρέπουσες” αποστάσεις; Να θέλω να ξέρω κάθε τι δικό σου, να θέλω να γνωρίζω κάθε λεπτό της καθημερινότητάς σου ή να σ’ αφήνω να μοιράζεσαι όσα έχεις ανάγκη; Κι αν είμαι εκεί, κοντά σου κι όταν λείπω, μη και με βαρεθείς; Κι αν κρατώ μια απόσταση για να μη σε κουράσω, μη και φοβηθείς πως δεν νιώθω;
Δεν ξέρω αν μπορώ να σ’ αγαπήσω με τον τρόπο που θέλεις. Μπορώ να σ’ αγαπήσω μόνο με τον δικό μου, μοναδικό τρόπο. Μ’ αυτόν τον τρόπο που ίσως θα ήθελα ν’ αγαπηθώ. Μόνο με την δική μου αλήθεια, με την δική μου ξεχωριστή αλήθεια.
Κι αν μ’ αγαπάς, να το κάνεις όπως βγαίνει απ’ την ψυχή σου. Κι όλα τα “κοντά” και τα “μακριά” που επιλέγεις, αυθόρμητα να βγαίνουν από μέσα σου, χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι όλα όσα λες, όλα όσα κάνεις, να συμβαίνουν γιατί η καρδιά διατάζει έτσι.
Δεν υπάρχει “σωστός” τρόπος ν’ αγαπάς. Δεν υπάρχουν “πρέπει” που οφείλεις να υπακούς και να τηρείς, για να δείχνεις όσα νιώθεις. Γιατί ίσως δεν μου/σου φτάνουν, ίσως με/σε πνίγουν. Ίσως δεν αρκεί η αγάπη, μα μόνο με την αλήθεια σου μπορείς να το διαπιστώσεις. Γιατί, ίσως τελικά ο τρόπος που σ’ αγαπώ, να κουμπώνει με τον τρόπο που μ’ αγαπάς. Ίσως και να είμαστε τυχεροί και βρούμε μαζί την ευτυχία…
Κική Γιοβανοπούλου