“Εκεί που φοβάσαι να πας, ίσως βρίσκονται όλα αυτά που ψάχνεις…”. Πόσο σοφή φράση! Και πόσο αληθινή! Πόσες φορές δε φοβηθήκαμε και δεν κάναμε ένα βήμα πίσω, στερώντας μας ίσως την ευτυχία…. Αν ήξερες πόσα θέλω και μπορώ να σου δώσω, δεν θα καθυστερούσες ούτε για ένα λεπτό να τρέξεις κοντά μου. Θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες, θα σε αγκάλιαζα και θα σε φιλούσα. Δίχως να υπάρχει αύριο. Δίχως να φοβάμαι τίποτα ή κανέναν. Αν ήξερες πόσα μπορώ και θέλω να σου προσφέρω, δεν θα αμφιταλαντευόσουν και δεν θα αναρωτιόσουν αν η μοναξιά θα είναι μόνιμος συνοδοιπόρος σου. Θέλω να σου ανοίξω την καρδιά μου, να μου ανοίξεις τη δική σου. Να μην έχω πια μέσα μου παράπονα από το χθες και απωθημένα για όσα δεν ήρθαν. Γιατί το καλύτερο, η ζωή η ίδια είναι μπροστά μου. Και είσαι εσύ!
Και θέλω να σε φροντίζω, να σε κακομαθαίνω. Να σου σκουπίζω τα δάκρυα, να σε κάνω να γελάς, να σε σηκώνω όταν πέφτεις. Να σου θυμώνω, να σου κρατάω μούτρα, αλλά στο τέλος να ξεχνάω τα πάντα και να σε παίρνω ξανά αγκαλιά. Και θέλω να σου λούζω τα μαλλιά, να σου διαβάζω παραμύθια, να σκοτώνω τις κατσαρίδες όταν τις βλέπεις και τρέχεις να κρυφτείς. Και θέλω να σου τραγουδάω, να σε αγκαλιάζω όταν παρακολουθείς ταινία τρόμου και φοβάσαι. Να σε σκεπάζω τις νύχτες που κρυώνεις, να σου δίνω φιλιά κάθε πρωί που ξυπνάς.
Αν ήξερες πόσα μπορώ να σου προσφέρω, δε θα δίσταζες, θα ερχόσουν. Αν μπορούσε να καταλάβεις τι είσαι για εμένα, δε θα φοβόσουν ξανά. Γιατί η αγάπη η πραγματική, διώχνει κάθε φόβο. Πόσα μπορώ να σου προσφέρω! Και πόσο περιμένω και υπομένω μέχρι να το καταλάβεις, μέχρι να αντιληφθείς πως είμαι ο δρόμος που αναζητάς για να διαβείς…
Μαρία Σκαμπαρδώνη