“Φυσικά και θα ήθελα να μπορώ να σε ορίζω. Φυσικά και θα ήθελα να κάνεις τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο, με τον τρόπο που πιστεύω πως θα με έκανε ευτυχισμένη. Φυσικά και θα ήθελα να φέρεσαι, να σκέφτεσαι, να λειτουργείς, όπως ονειρεύομαι. Φυσικά και θα ήθελα να άλλαζες με τρόπο που να μοιάζεις στο δικό μου ιδανικό. Φυσικά…”.
Ποιος δεν έχει κάνει έστω στιγμιαία αυτές τις σκέψεις; Ποιος μπορεί να ορκιστεί πως ούτε για ένα μικρό δευτερόλεπτο, δεν σκέφτηκε πόσο πιο εύκολα θα ήταν έτσι τα πράγματα; Εντέλει όμως, ακόμη κι αν μπορούσες να αλλάξεις τον άλλον, να τον φέρεις στα δικά σου μέτρα, θα ήσουν ευχαριστημένος; Στην ουσία, το ζητούμενο είναι να γίνει ο απέναντι όπως (νομίζουμε ότι) θα θέλαμε; Αυτό θα σήμαινε ευτυχία;
Δεν μπορείς να είσαι όπως το ιδανικό που έχω στο μυαλό μου. Σάμπως είμαι εγώ ιδανική; Δεν γίνεται να μην κάνεις λάθη, μήπως εγώ δεν κάνω; Είναι αδύνατον να είσαι τέλειος, είμαι εγώ εξάλλου; Να σου πω όμως κάτι; Όσες φορές κι αν μπήκα στον πειρασμό να σκεφτώ πως αν ήσουν αλλιώς, όλα θα ήταν αλλιώς, το ίδιο κιόλας δευτερόλεπτο μετάνιωσα. Γιατί αυτό που είσαι αγάπησα, αυτό που είσαι ερωτεύτηκα κι αυτό που είσαι θέλω…
Δεν γίνεται και δεν χρειάζεται να κουμπώνουν ακριβώς τα κομμάτια μας, γιατί τα κενά που υπάρχουν, μπορεί να τα γεμίσει η αγάπη. Δεν γίνεται και δεν χρειάζεται να λειτουργείς όπως θα ήθελα, γιατί αυτή σου η διαφορετικότητα είναι που δίνει ενδιαφέρον στο “μαζί” μας. Δεν γίνεται και δεν χρειάζεται να μιλάς, να φέρεσαι, να αντιδράς όπως φαντάζομαι το ιδανικό, γιατί αυτή η μοναδικότητά σου, είναι που τράβηξε το βλέμμα μου και γέμισε την καρδιά μου τελικά.
Δεν μπορώ και δεν θέλω να σε ορίζω. Θέλω μόνο να σ’ αγαπάω και να μ’ αγαπάς και μ’ όποιες διαφορές, μ’ όποιες διαφωνίες, θα την βρει η αγάπη την άκρη…
Κική Γιοβανοπούλου