Εκείνο το χαμόγελο, όταν με είδες να σε πλησιάζω. Εκείνο το χάδι στο μπράτσο, όταν κάθισα δίπλα σου στον καναπέ. Εκείνο το φιλί στη μύτη, όταν σου είπα εκείνο το αστείο. Εκείνη η αγκαλιά, όταν κόντευε να με πάρει ο ύπνος μέσα στα χέρια σου. Κάθε μικρό και μεγάλο άγγιγμα, που θαρρείς έχει αφήσει μόνιμο αποτύπωμα πάνω μου…
Αυτό το φλιτζάνι του καφέ, που ακόμη έχει μια υποψία απ’ τα χείλη σου στα χείλη του. Αυτό το ριχτάρι που είναι ακόμη ξέστρωτο κι έχει θαρρείς το σχήμα του κορμιού σου. Τα γυαλιά σου, που ξέχασες στο τραπεζάκι φεύγοντας. Κάθε τι που άγγιξες κι έχει θαρρείς ακόμη το άρωμά σου…
Κι είναι λένε αυτό το μικρό, χαζό χαμόγελο, σύμπτωμα του έρωτα. Αυτό το χαμόγελο που βρίσκεται καρφωμένο σαν τατουάζ στα χείλη. Κι είναι λένε αυτό το ανέμελο, θολό βλέμμα, σύμπτωμα του έρωτα. Αυτό το βλέμμα που όπου κι αν κοιτάζει, αντικρύζει θαρρείς κάτι που αγαπά πολύ.
Κι αυτές τις στιγμές που μου λείπεις, αυτές τις στιγμές που μετράω με ανάσες μέχρι να σε ξαναδώ, γεμίζουν μόνο με τη σκέψη σου. Με δικές σου σκέψεις πια μετράω το χρόνο. Κομπολόι θαρρείς ανάμεσα στα δάχτυλά μου, μετρώ τις χάντρες, μετρώ τα χαμόγελα, μετρώ τα φιλιά, μετρώ τα “σ’ αγαπώ” κι απλά περιμένω. Περιμένω τη στιγμή που θα ακούσω ξανά το χτύπημα στην πόρτα και θα με κλείσεις μέσα στα χέρια σου, σ’ αυτή την αγκαλιά που μόνο εκεί κουμπώνω, που μόνο εκεί χωράω, που μόνο εκεί δεν περισσεύω…
Και έχω στα χείλη μου ακόμη αυτό το μικρό, χαζό χαμόγελο. Και έχω στα μάτια μου ακόμη αυτό το ανέμελο, θολό βλέμμα. Κι έχω εδώ, ανάμεσα στα δάχτυλά μου τις στιγμές μας και τις φέρνω στο νου μου, τις μετράω μία μία, μέχρι να έρθει και πάλι η ώρα να σε ξαναδώ…
Κική Γιοβανοπούλου