Καλωσόρισες στη ζωή μου πάλι… Διανύσαμε κι οι δυο μεγάλη απόσταση για να συναντηθούμε. Ανεβήκαμε σκαλοπάτια που δεν θα πιστεύαμε ποτέ ότι θα τα καταφέρναμε να φτάσουμε εκεί.
Τώρα που μαλάκωσε η καρδιά σου και ψάχνει τριγύρω να κουμπώσει σ’ έναν ώμο φιλικό, με θυμήθηκες. Με μια διαφορά, ότι εγώ σκλήρυνα. Λυπάμαι για το δράμα της ζωής σου, δεν σπαταλάω όμως τον πολύτιμο χρόνο μου για να σε παρηγορήσω. Φτάνει πια το μελό και η γκρίζα νοσταλγία για μένα! Βαρυστομάχιασα χρόνια απ’ αυτές τις καταστάσεις.
Γιατί να μην πιούμε ένα καφέ, να τα πούμε, να γελάσουμε, ίσως και να δακρύσουμε για τις “παλιές καλές μέρες”, αλλά μην ζητάς σε παρακαλώ νεκραναστάσεις. Το δικό μου φως με πάει παραπέρα…
Στέλλα Σωτήρκου
Advertisements