Κάπου άφησα την καρδιά μου και την ψάχνω σαν τρελή μέρες, μήνες τώρα. Μάτια που θόλωσαν από τα δάκρυα και μια ντροπή να σε λούζει που ξεφτιλίστηκες να ζητάς σημασία… Πόσο δειλή ήμουν; Φοβήθηκα την μοναξιά. Ποιος; Εγώ; Άκου κάτι καρδιά. Καλά ήταν, ήρθε η ώρα να δείξεις αντοχή. Μεγάλωσες για ψέματα. Και στο τέλος τι; Κρατούσες μόνο την δική σου επιθυμία. Ζητάς και ζητάς! Τι θες; Δεν έμαθες ακόμα ότι όλοι σε αφήνουν όταν ζητάς κάτι παραπάνω; Και αυτή η εμμονή σου στο λάθος…
Όχι! Μην βρίζεις το μυαλό! Αυτό όταν μιλούσε το σταματούσες “Μην μιλάς εσύ! Δεν ξέρεις!”. Και τρελάθηκε, για να σε εκδικηθεί σε έβαζε στη φωτιά. Τώρα; Πες κάτι! Δεν μιλάς! Καλά κάνεις, κάτσε στη γωνία σου να κρυφοκοιτάς χαρές άλλων. Σώμα που χάιδευες, να ζει άλλου την ηδονή! Και εσύ αμφιβολία μπράβο, ήρθες την χειρότερη στιγμή. Έφερες και παρέα την ζήλεια. Πού να χωρέσετε όλοι; Και όλοι εσείς μαζί φέρατε τον πόνο. Όχι αυτόν τον δήθεν, τον άλλο, τον σωματικό. Δεν με τρώει το σαράκι, το θεριό με τρώει λίγο λίγο και δεν χορταίνει…
Και μην τολμήσετε να κατηγορήσετε εκείνον! Δεν φταίει! Καρδιά εσύ φταις! Τώρα περίμενε στην αίθουσα αναμονής, να έρθει η στιγμή για το ταξίδι. Και όλα τα γνωμικά του κόσμου να διαβάσεις, δεν σε συγχωρώ! Εσύ έγραψες το δικό σου. “Φεύγω γιατί η αγάπη δεν πονάει, δεν αρρωσταίνει. Φεύγω γιατί πρόδωσα την ευκαιρία!”…
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)