Όσα περισσότερα έχουμε, νιώθουμε και κρατάμε, άλλο τόσο φοβόμαστε μην τα χάσουμε. Όσο πιο πολύ μας ανήκει κάτι, τόσο πιο πολύ μας είναι απαραίτητο. Ζούμε κάτω από τον φόβο μην το χάσουμε, μην έρθει εκείνη η στιγμή που δεν μας ακολουθεί όπως κάποτε.
Η κάθε προσπάθεια που δίνουμε για να καλύψουμε τα οποία «κενά», σχηματίζουν την “άγνωστη δύναμη” που τελικά όλοι έχουμε μέσα μας. Υιοθετούμε έναν άλλον ρόλο από εκείνον που χαράζαμε. Διαπιστώνουμε στα ξαφνικά τόσα πολλά! Όλα τα ένστικτά μας αντιλαμβάνονται τον τρόπο που πρέπει να «αμυνόμαστε» όταν συνειδητοποιούμε πως έχει έρθει ο καιρός να αφήσουμε πίσω και τα πιο «αγαπημένα μας κομμάτια». Κι όλα αυτά γιατί;
Ανέκαθεν η ζωή ήταν και είναι μια πληθώρα προκλήσεων με ατελείωτες δοκιμασίες και μ’ ένα συνεχόμενο παιχνίδι ανάμεσα στον φόβο και στο θάρρος μας. Οπότε λοιπόν ας μην περιστρεφόμαστε με επιφανειακές ανησυχίες, μέσα από διάφορες δικαιολογίες σχετικά με το γιατί «ήρθαν τα πράγματα έτσι κι όχι αλλιώς”. Κάποιες φορές, είναι πραγματικά ανάγκη να μην γνωρίζουμε. Απλά και μόνο να προχωράμε, όσο αναπάντεχα κι αν ήταν όλα.
Ας σκεφτούμε το γεγονός ότι μέσα από τα ανακατεμένα συναισθήματα, ανακαλύπτουμε τρόπους που καν δεν είχαμε φανταστεί ότι διαθέτει κι ο δικός μας εαυτός.
Δέσποινα Γρηγοριάδη