Εκεί στο Ναύπλιο ήταν που περπάτησα πριν 7 χρόνια, εκεί πήγα για να αφήσω όλες τις κακές στιγμές. Στα σοκάκια της πόλης, ευχήθηκα τίποτα να μην θυμίζει το χθες. Μια πόλη που το οξυγόνο της γέμισε τα πνευμόνια μου με φρέσκο αέρα, με ελπίδα ότι ίσως έρθει και κάτι σωστό.
Πριν 7 χρόνια είχα την ελπίδα ότι τίποτα άσχημο δεν θα με κυκλώσει. Αλλά τότε τίποτα δεν μου υποσχέθηκε το δρομάκι κάτω από το Παλαμήδι. Σκεφτική στο λιμάνι να αγναντεύω το Μπούρτζι, καθώς ο ήλιος χανόταν για να δροσιστεί στην θάλασσα, καθώς αν και Σεπτέμβριος ήταν μια ζεστή βραδιά. Τότε με ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, δίπλα μου σε όλα, την μητέρα μου. Πήγαμε εκεί λίγο πριν ξεκινήσω τον δεύτερο γύρο των θεραπειών.
Στο σήμερα αυτή η πόλη μου έδωσε πνοή, μου έδειξε κάτι που ίσως νόμιζα ότι πλέον δεν άξιζα. Την αγάπη, που νόμιζα ότι είχε καεί αυτό το χαρτί. Μου έδειξε ότι μπορώ να αισθανθώ και πάλι την καρδιά μου να χτυπάει. Σε μια πόλη μακριά από όλα, ένιωσα σαν βασίλισσα. Άραγε το αξίζω όλο αυτό; Για πρώτη φορά μέσα σε αυτά τα στενά, περπάτησα με ένα χέρι να με κρατάει σφιχτά. Ένιωσα σαν να ήμουν και πάλι 17 χρόνων, τότε που όλα ήταν αθώα.
Ένα χάδι, ένα χαμόγελο αληθινό και το φωτισμένο Παλαμήδη, έκαναν την ψυχή μου να ριγήσει για άλλη μια φορά, διαφορετικά, πιο σωστά και πιο αληθινά. Στο λιμάνι με περίμενε αυτός που περίμενα, χωρίς να το ξέρω, χωρίς να ελπίζω και χωρίς να προσμένω. Μια αγκαλιά που έκρυβε μια αγάπη από αυτές που δεν χάθηκαν στον χρόνο, μια αγάπη στα χρόνια της ανεμελιάς και της αθωότητας.
Στο παρόν, ένα ταξίδι στο Ναύπλιο ήταν η αρχή για κάτι όμορφο, γνήσιο και ανέμελο, χωρίς πολλές σκέψεις, με ένα βλέμμα καθαρό και μια στοργή που έβγαινε μέσα από την ψυχή. Στο δικό μου Ναύπλιο, η αγάπη άφησε το αποτύπωμα της. Σε ένα πεζούλι, τρώγοντας παγωτό και ακούγοντας έναν κύριο να παίζει στο αρμόνιο μια απαλή μελωδία. Το σκοτάδι με το φως χόρευαν αγκαλιά, όπως εγώ είχα δίπλα μου το ανέλπιστο, το όνειρο που δεν χάθηκε, απλά ξανά γεννήθηκε.
Ένας έρωτας σωστός… τα μάτια μου έλαμψαν σαν κοίταξα το βλέμμα της δική σου προσμονής. Το Ναύπλιο έγινε ο δικός μας προορισμός που μας έφερε ακόμα πιο κοντά, μας αγκάλιασε και μας έδωσε ραντεβού στα σοκάκια του ξανά. Έγινε η πόλη μας για να μας θυμίζει την τόσο σημαντική και αληθινή στιγμή, κάτω από το φωτισμένο Παλαμήδη, με ένα παγωτό λεμόνι στο χέρι.
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/