Αν δεν σε είχα γνωρίσει, δεν θα ήξερα τι πράγμα είναι ο έρωτας. Δεν θα ήξερα πώς είναι η απόλυτη ευτυχία και η βαθιά δυστυχία, η χαρά και ο πόνος, η λατρεία και το πάθος. Ήσουν πάντα το σαράκι της ψυχής μου, που την έριξες κάποτε στο σκοτάδι, μα τώρα εσύ πάλι την έβγαλες στο φως. Πάντα ήσουν εσύ. Μόνο εσύ! Δεν γιατρεύτηκε όμως ακόμη. Συχνά θυμάται και πονάει και θρηνεί για τα χρόνια που χάθηκαν, για τη ζωή που δεν ζήσαμε, για τα παιδιά που δεν νανουρίσαμε. Και τότε θέλει μια γερή αγκαλιά να κλάψει, λόγια παρηγορητικά να της πεις, φιλιά βαθιά να δώσεις και το σύμπαν να αλλάξεις, για να την πείσεις ότι τώρα είσαι εδώ.

Κι όταν θα σ’ έχω δίπλα μου να κοιμάσαι, θα είναι σαν να ‘χω ολάκερο τον κόσμο! Γιατί είσαι η ψυχή μου η ίδια. Είμαστε τα δύο μισά ενός ολόκληρου. Και είμαστε τόσο τρελοί και οι δύο, που είμαι σίγουρη ότι θα μπορέσουμε να νικήσουμε τους οιωνούς και να κάνουμε όλον τον κόσμο δικό μας! Είναι σταματημένος τώρα ο χρόνος και εξουσιάζεται από το κάρμα μας. Και περιμένει το πλήρωμά του…

Είναι δυνατόν να στερέψει ποτέ ένας έρωτας, όπως ο δικός μας; Απλά έπεσε στα νύχια της ζωής. Χάνομαι μακριά σου, υποφέρω. Το είδες. Μόνο όταν με κρατάς στα στιβαρά σου χέρια νιώθω ασφάλεια. Νιώθω τόσο ολοκληρωμένη, τόσο “γυναίκα” κοντά σου που το μόνο που θέλω είναι να σου παραδίνω το κορμί μου κάθε φορά που είμαστε μαζί, μόνο δικό σου, γιατί την ψυχή μου σου την έχω έτσι κι αλλιώς “καταθέσει” ατελείωτα χρόνια τώρα.